De Londense live-sensatie Crows is een van de smaakmakers op de laatste editie van het Eindhovense Fuzz Club festival. Lukt het een grootheid als Gilla Band deze keer niet geheel om een overtuigende set neer te zetten, het gezelschap rond James Cox walst daar nu met gemak overheen. De frontman is een met het publiek en begeeft zich onderhand meer vóór het podium dan daaróp. Bijzonder, omdat de helft van de setlist uit nieuw nog te releasen materiaal bestaat. Na die energieke krautpunk-gedachte van het overweldigende debuut Silver Tongues en de loeizware uitgedeelde mokerslag van het destructieve Beware Believers, moet het met die derde later verschijnende Crows plaat wel helemaal goed komen.

Reason Enough is echter doordachter en soberder van opzet. Dat zit hem voornamelijk in het tekstuele aandeel van James Cox. Nadat ze die cruciale tweede overleefd hebben, zijn de verwachtingen dus niet geminimaliseerd. Misschien gebruikt de frontman deze informatie juist om te relativeren. Misschien is zijn hoofd net zo’n grote chaos als de wereld om hem heen. Het blijkt dat dit gevaarte niet te overtreffen is en dan val je weg in de diepte. Dan blijkt die uitzichtloze bodem juist de perfecte voedingsbron voor Reason Enough te zijn. Crows zoekt de diepte op, al is niet iedereen daar zo gelukkig mee. Zonder deze diepgang zou er op de plaat geen plek voor het D-Gent shoegazer uitstapje zijn; dit soort experimenten maken Reason Enough juist zo interessant.

Het titelstuk Reason Enough benadrukt al dat de songwriter niet het aanpassingsvermogen bezit om zichzelf helemaal te veranderen. Het wekt vooral verwarring op en uit die verwarring ontstaat onzekerheid. Als je een ding niet wilt als band zijnde, is het onzekerheid uitstralen. Om te overleven moet Crows dicht bij zichzelf blijven en bij die fase past Reason Enough perfect. Waar ligt de grens dat je jezelf voorbij loopt om aan de vraag van de platenmaatschappij te voldoen? Lever je kwaliteit voor kwantiteit in of durf je het aan om jezelf te vernieuwen?

Om deze vraag te beantwoorden zoekt Crows hun heil bij Andy Savours, de befaamde producer die in het verleden al met Arctic Monkeys, My Bloody Valentine en Black County, New Road gewerkt heeft. Living on My Knees is een ironische knieval voor die commerciële voortzetting, het duistere randje ontkracht nogmaals dat Crows zich daardoor laat leiden. Het is doordachter, op lange termijn effectiever. Vision of Me is de bevestiging dat het met die denkwijze wel goed zit. De blik verbreden en daar winst uithalen. Is It Better? voegt eighties postpunk psychedelica aan de krautpunk toe en het is letterlijk een verfrissende verfijning van de Crows sound. Is it better? Het is anders, zeker niet slechter. Every Day of Every Year, maar vandaag is voor Crows het juiste moment, om die motor te starten. Je kan de stemmen in het hoofd niet omzeilen, slechts een beetje voorliegen. Lie to Me om orde en rust te creëren.

Als je jezelf niet meer kan entertainen slaat de verveling toe. Dat inspiratiedodend virus wordt bestreden in Bored, hard met de botte bijl erin; bam! Juist op het punt dat je bang bent dat Crows dus dat spreekwoordelijke bijltje er bij neerlegt, gebruiken ze die angst om zich sterker te presenteren. Die vrijheid biedt slagwerker Sam Lister het enthousiaste vermogen om zich bij het maatschappelijke kritische Land of the Rose uit te leven. Hier raken ze het hart van Engeland: alle pijlen zijn op het bloeddoorlopen bullseye gericht. Elke persoonlijke grimmige strijd heeft zijn oorsprong, net als het netwerk zijn mankementen heeft en daardoor disfunctioneert en het onmogelijk om je als individu staande te houden.

Mooi dat Crows niet frontaal in de aanval gaat, maar de Britten juist een verzoenende Is It Better? liefdesverklaring voorschotelt. Het dansbare Silhouettes maakt de schaduwen groter en laat ze niet in het licht vervagen. Zonder duisternis heeft Crows geen bestaansrecht. Zoveel verschilt Reason Enough dus niet van zijn twee voorgangers. Je moet er net wat beter je best voor doen, net wat beter naar luisteren.