Crosby Tyler speelde zich  de afgelopen dertig jaar met countrygetinte muziekjes en sporadisch uitgebrachte langspelers met hulp van Peter Case en Sarah en Sean Watkins van Nickel Creek al een beetje in de kijker als country crooner of rebelse one man band. Hij probeert het nu met steun van een hechte full band waarin Mike Khall de akoestische gitaar van Tyler van elektrische snarenwerk en pedalsteeltonen flankeert. Ook de ritmesectie is bijzonder met Dale Daniel die zijn sporen verdiende bij Hacienda Brothers    Jeff Turmes baste naast James Harman bij zijn ex Janiva Magness, en heeft ondertussen een vaste stek in de band van Mavis Staples. De fiddle van Aubrey Richmond (Scooter Jennings) complementeert dit muzikale gezelschap.

Voor Don’t Call The Law On Me! neemt Tyler nu zelf de productie in eigen handen. De titel, met vet uitroepteken en de covertekening, een grijnzende, vanachter het kruis van een met rotsblokken opgetrokken graf, pistooltrekkende cowboy, laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Met de muziek van Crosby Tyler verzeilen we in het nog steeds behoorlijk ‘wilde’ Westen waar geschillen, al dan niet in de saloon, nog met de blote vuisten beslecht worden, het etiket outlaw country is hier geenszins misplaatst.

Zoals in de door een loeiende politiesirene ingeleide titelsong vertelt wordt Tylers rauwe stemtimbre leunt op gitaar en pedalsteel en de vocale backing van Kimbra West. Uiteraard komen de truckers die met hun diesel gevaartes over de highways denderen aan bod. Het met  Telecaster replieken aangedreven Trucker On The Road en 18 Wheels Of Steel, waarin naast de dwingende ritmiek de pedalsteel even het hoge woord voert, eren de helden van de weg.

Nog sterker klinkt The Family I Never Had, gedebiteerd met stemtimbre en benadering die onmiskenbaar naar Steve Earle refereren, terwijl de prison song Born A Bad Boy, een schrijnende terugblik op een rebels, dramatisch bestaan vooral aan John Hiatt herinnert. We beleven helaas ook iets minder boeiende luistermomenten, Stop Being An Ol’ Redneck verenigt zowat alle clichés van het genre, Peace Love, and Beer ontsnapt evenmin aan de valkuilen van het countrygenre met holle saloonpraat en dat geldt ook een beetje voor  Bikers, Hippies and Honky Tonkin’ Cowboys dat desondanks onze aandacht opeist, evenals Us Black Sheep Ain’t Like The Others. Al bij al een behoorlijk werkstuk.