Je eerste muzikale herinneringen blijven vaak het hele leven bij. Zo hoort Julien Lesuisse op zeer jeugdige leeftijd de memorabele deuntjes die zijn Siciliaanse nonna tijdens het koken in de keuken neuriet. Die liefde voor de muziek wordt dus door zijn grootmoeder letterlijk met de paplepel ingegoten. Deze zanger en tevens prima saxofonist groeit dan wel in Lyon op, maar die Italiaanse roots blijven bepalend in zijn ontwikkeling. Zijn hart ligt nog steeds op de geboortegrond van zijn voorouders, terwijl zijn ziel ondertussen ook door andere culturen en gewoontes geraakt wordt.

Niet vreemd dus dat hij bij het feestelijk bonte ADHD gezelschap Mazalda Turbo Clap aansluit. Een zestallige stimulerende adrenalinekick die er in freakend hoog tempo een overvoed aan Algerijnse rai georiënteerde muziek doorheen werken. Ze staan hiermee dicht bij het rauwe straatgeluid van het rondzwervende Les Négresses Vertes en het manische Mano Negra en de daaruit voortgekomen Mestizo stroming die de puurheid van punk met wereldmuziek mixt.

Omdat de wereld zoveel moois te bieden heeft gaat de verveeld geraakte Julien Lesuisse al snel achter nieuwe muzikale uitdagingen aan. Tijdens deze zoektocht maakt hij kennis met gitarist Cyril Moulas, voorheen actief in het jazzy Ethiopische Imperial Tiger Orchestra, Afrobeat drummer Bruno Duval die tevens leerling van het legendarische Fela Kuti bandlid Tony Allen was, en bassist Brice Berrerd. Dit viertal vormt uiteindelijk Crimi.

Crimi is een verbroederend collectief welke poogt om traditionele stijlen in een modern universeel geheel onder te brengen. Grenzen vervagen en muziek is voor iedereen. De geleefde stem van de emotionele zanger Julien Lesuisse houdt wel aan die kenmerkende rai sound die hij met Mazalda Turbo Clap al neerzet vast. De sprankelende Luci e Guai begeleiding schippert tussen diverse stromingen en verbreedt het geluid waarbij er vooral op de jaren zeventig en tachtig teruggrijpen.

Cyril Moulas drukt zijn stempel op Mano d’Oro. De dominant gespeelde loeiharde afrobeat krijgt van die dromerige afzijdige ritmische reggae tegengas. Een fusie welke de zomer verwelkomt. De eighties new wave van het haastige La Vicaria en het hypnotiserende Chi Ci Talia? komen volledig met het Oosterse rockende psychedelische gitaarspel en de strak doorpompende baspartijen tot zijn recht.

Ciatu Di Iu Margiu is stevig rockende synthpop, maar dan door echte ademende instrumenten voortgebracht en niet met de hulp van een drumcomputer. Gelukkig denkt Julien Lesuisse ook nog aan zijn saxofoon om de jazzy Conca D’oro fusion in te luiden. Het avontuurlijke La Virrinedda is nachtelijk verleidend, duisterder en drukkender dan de overige tracks, maar wel zeer overtuigend. De saxofoon ontwaakt de ochtendzon en zorgt voor een verfrissende afloop.

Het zwoele mierzoete Quetzalcoatl neigt naar jaren tachtig soul, en is een afbreuk ten opzichte van de overige tracks. Het is net te gelikt, te broeierig, en ook Julien Lesuisses kopstem werkt hier niet in het voordeel. Bij de chaotische ongecontroleerde Lo Nilo jamsessie matchen de instrumenten niet geheel met elkaar. En daar zit hem wel het Luci e Guai kritiekpunt. Julien Lesuisse wil net iets teveel. Op muzikaal vlak en qua zang zit het allemaal perfect in elkaar, alleen botsen deze twee werelden te vaak. Een mooi gewaagd experiment met een wisselvallige uitwerking.