Het vorige album van de Amerikaanse multi-instrumentaliste- en zangeres Courtney Marie Andrews liet opeens een ander geluid horen. Een meer bandgerichte aanpak met ruimte voor rock en soul. Ze leek ook wat beter in haar vel te zitten en dat hoorde je terug op de licht sarcastische, maar zeker ook positievere songs. Toch komen artiesten dikwijls beter uit de hoek als er verdriet in het spel is. Zeker country is zo’n genre dat de meest mooie platen oplevert uit pijn en verdriet. Nu Andrews haar langlopende relatie van 9 jaar ten einde is doet zij ook een duit in het zakje voor deze traditie.

Het eerste wat opvalt, is dat de experimenteerdrift op Old Flowers weer grotendeels weg is. Geen rock, geen soul: het is een echt countryalbum geworden waarbij ze soms met snik in haar stem de pijn bezingt, maar vaak ook krachtig uithaalt. Misschien nog wel opvallender is de rol van piano, die hier meestal groter is dan pedalsteel of (elektrische en akoestische) gitaar. Juist die pianotracks klinken rauw en zelfs wat kaal. Alsof ze op de kruk heeft plaatsgenomen, zelf op RECORD heeft gedrukt en is gaan zingen en spelen. Prachtig breekbaar en intiem. Zelfs als de gelaagdheid wordt opgeschroefd en liedjes vol dreigen te raken blijft die intimiteit bestaan. Luister maar eens naar If I Told You dat akoestische gitaar, piano en spookachtige elektrische feedbacktonen vermengen met die kale, echoënde stem. Die gitaarfeedback is één van de toevoegingen die het album ook wat vreemds en spookachtigs meegeeft. Elders horen we nog fluit in Break the Spell en een vreemd afgestelde pedalsteel (of is het stiekem toch een zingende zaag) klinkt als de roep van een orka in How You Get Hurt. Vreemde geluidjes die ons lijken te zeggen dat we ons niet teveel op ons gemak mogen voelen bij het beluisteren.

Ondanks het meer traditionele countrygeluid – zoals goed te horen op liedjes als Burlap String en It Must Be Someone Else’s Fault – is het een album geworden dat dikwijls donker en zwaar klinkt, zowel tekstueel als muzikaal. Luister maar eens naar de donkere pianotonen van Carnival Dream en drums die met een twijfelende roffel de sfeer voorzien van extra bombast. Te midden van dit alles zingt Andrews, “Will I ever let love in again, I may never let love in again” met zoveel breekbaarheid en pijn dat je haar persoonlijk wil gaan troosten. Op How You Get Hurt vergaat het haar al niet veel beter: “That’s How you get hurt. You let your guard down, you take a chance and it doesn’t work out. “.  Maar wie tussen de regels door leest ziet ook hoop en kracht, in haar manier van zingen bijvoorbeeld die doorgaans niet zwelgt in medelijden maar juist fel uithaalt. Of concreter in de titeltrack, waar ze aangeeft de kracht te hebben om door te gaan en de draad weer op te pakken: “I’m alone, but I don’t feel alone“.

Courtney Marie Andrews levert met Old Flowers dus een meer traditioneel country album af, maar wel één die vol staat van donkere sferen en vreemde achtergrondgeluidjes. Ook komt ze intiemer, rauwer en meer breekbaar uit de hoek dan ooit tevoren. Tot slot bevestigd ze wat we al dachten: pijn en country is een prachtige combinatie….