Bij een band als Courteeners verwacht je niet dat ze schaamteloos een intro jatten en daar een song omheen spinnen. Toch wekken ze bij Sweet Surrender de indruk dat ze wel heel erg goed naar het Oosterse mystieke Tower Of Strenght van The Mission geluisterd hebben. Is dit heel erg? Nee, maar bij een band van deze klasse verwacht je net een tikkeltje meer dan deze uitgekiende dooddoener. Zeker als je weet dat grootheden als Noel Gallagher, Morrissey en Bono met deze uit Manchester afkomstige rockband weglopen. Zo spannend als op het St. Jude debuut klinken ze allang niet meer. Die plaat werd met de geslaagde eersteling van Kaiser Chiefs vergeleken. De Lu Lu discofunk is vervolgens de Ruby Ruby van Courteeners. Hoe ironisch is het dan dat beide bands hun geloofwaardigheid verspelen?

Die springerige mix van indierock, postpunk en jaren tachtig new wave heeft plaatsgemaakt voor een stukken toegankelijker geluid. Het thuisfront loopt met hen weg en Manchester United gebruikt Not Nineteen Forever van St. Jude om hun 20e landstitel te eren. Dat neemt niemand hen af en dat mogen ze op hun conto bijschrijven. Iedereen valt voor de charme van Liam Fray en natuurlijk bezit hij een geweldig schrijverstalent. Ook op Pink Cactus Café memoreren ze hun beginjaren en recyclen ze het can you play guitar zinsdeel uit Fallowfield Hillbilly voor Sweet Surrender. Dus de cirkel is weer rond? Nee, de cirkel is een opgeblazen luchtballon die langzaam leegloopt.

Sweet Surrender refereert aan die allesbepalende Madchester rage van eind jaren tachtig, die de Britse muziekcultuur voor altijd verandert. Hierbij benutten ze het talent van de hedendaagse Brooke Combe soulzangeres te minimalistisch. Ze maakt niet het verschil zoals Rowetta Satchell dat bij Happy Mondays deed, laat staan dat ze in de buurt van de vroeg overleden Primal Scream backing vocalist Denise Johnson komt. Er had zoveel meer in gezeten. Tekstueel in het prima in orde. Pink Cactus Café is de pub die je wekelijks bij Sweet Surrender bezoekt. Dezelfde herkenbare gezichten aan de bar, dezelfde flauwe humor en dezelfde liedjes die uit de jukebox klinken. Pink Cactus Café is het gevoel van thuiskomen, nadat je er een lange werkweek op hebt zitten.

Een dreigende breuk wimpelt Liam Fray eenvoudig af in de tekstuele zware Weekend Shy of a Feeling glamrocker. Hoe lastig is het om aan die uitzichtloosheid toe te geven? Op papier klopt het allemaal, de confrontatie wordt echter vermeden. Gemakkelijk fluit hij zich door het Pink Cactus Café titelstuk heen. De Courteeners band gaat voor alles en als de vertroebelende stilte toesnelt is er enkel leegte. Dan besef je dat de wereld rondom je wel continu in beweging is geweest en dat de veiligheid van vroeger nu als een onbekende plek aanvoelt. Ongegeneerd contact afdwingen, hoe triest kan je jezelf presenteren? Love You Any Less verduidelijkt dit later nogmaals, al zorgt hier het stukje realisme er wel voor dat dit gewoonweg een beter nummer is.

Het rationeel denkende Where Are We Now? raakt in conflict met de creatieve keerzijde. In deze tweestrijd staat Liam Fray in het leven. Kies je voor het vermogen om pakkende hitsingles te produceren of bewandel je een uitdagende nieuwe weg? Hoe zeker kan het vertrouwen aanvoelen, en hoe gemakkelijk is het om deze route als excuus te gebruiken? Het grote Amerika wenkt in Bitten by Unseen Teeth, de commerciële artistieke zelfmoord. Juist op het moment dat Courteeners de confrontatie met de naaste omgeving aangaan, functioneren ze op het oude niveau. The Beginning of the End is daar het beste voorbeeld van. Hier zorgen de Australische DMA’S indierockers voor het evenwicht. Het geeft de track een veel warmere inlevende sound mee.

Behoorlijk onbevangen werkt Liam Fray zich door Solitude of the Night Bus heen. Dit is het rampzalige artiestenbestaan. Het alter-ego van je afschudden om vervolgens in de anonimiteit te verdwijnen totdat de volgende dag hetzelfde kunstje zich aandient. Hoe cynisch is het dat er hier ook van het fluitende tussenspel gebruik wordt gemaakt? Lach het maar weg, dan ben je het morgen weer vergeten. Mij irriteert het enkel en als ik iets niet wil is het geïrriteerd raken. First Name Terms heeft een hoog hedendaags Coldplay gehalte, ook een band die voor het grote geld kiest en tegenwoordig met gemakkelijke meezingbare yohoho popdeuntjes scoort. Pixey mag er een dromerige echo aan toevoegen, echt veelzeggend komt het niet over, al is de Lie back and think of England, But when does England ever think of you? openingszin wel een geniale vondst. Maar met een handjevol aan dit soort klasse vindingrijkheid red je het niet. In Engeland bereiken ze moeiteloos de toppositie van The Charts, geheel terecht is dit niet.