Het is alweer tien jaar geleden dat PSY met het onnozele Gangnam Style dansje de wereld verovert. K-pop is een gangbaar begrip welke vijf jaar later nogmaals door het toenemende succes van boyband BTS versterkt wordt. Dat Zuid-Korea nog veel meer op muzikaal gebied heeft is een feit, en het eigenzinnige Cotoba is daarvan misschien het mooiste bewijs. Cotoba staat voor abrikoos, de opgewonden verleidingsvrucht, passie, maar ook voor het dwarse ongevoeligheid. Dwars ruimdenkend, vooruitstrevend eigenwijs, sappig en zoet. Een betere bandsnaam is niet denkbaar.

Cotoba laat zich niet vangen en als een vastgeketend museumstuk in eerder gevormde hokjes onderbrengen. Cotoba vliegt zonder strenge vrijheidsbeperkingen door de gecultiveerde muziekgeschiedenislessen heen. De los gevochten onafhankelijkheid geeft jonge twintigers de mogelijkheid om de traditionele volksachtergrond te ontvluchten. Richt de band zich bewust op de Westerse markt of gaan ze puur op eigen bezieling intuïtief te werk? Het dromerig freakende Free Will (ik hou voor het gemak maar de Engelse benaming aan), heeft in ieder geval veel raakvlakken met de jaren tachtig new wave sound. Eigenlijk geeft die titel al genoeg aan, idealistisch, anarchistisch verzettend en dit alles volgens de eigen gevormde principes. Het kleurrijke Free Will is rebels, Oosters sfeervol, lief en vooral ontzettend muzikaal, een aanwinst in het grijze postpunkspeelveld.

Cotoba groepeert op het in eigen beheer uitgebrachte 4pricøt debuutalbum de leergierige geschooldheid met de oprechte natuurlijke behoefte aan explosieve vernieuwingsdrang. De totaal losgeslagen drummer Marker legt zich hoe dan ook geen beperkingen op. Met de geraffineerde gecontroleerde tempowisselingen verbreedt hij de scheidingslijn tussen de geschoolde polyritmische mathrock ritmeversnellingen en de net zo eigenzinnig gedurfde freejazz uitspattingen, waarbij bassist Euphemia de eindjes stevig onbreekbaar aan elkaar vlecht. De mijmerende powerpop emocorezang van DyoN Joo heeft dat losse eigenzinnige kinderlijke van Björk, ten tijde van The Sugarcubes periode. De IJslandse cultuurscene was toen net zo onbekend als het hedendaagse alternatieve Zuid- Koreaanse geluid, en zorgde tevens voor de nodige verfrissing.

Met de effectenpedalen creëert de rock formatie Cotoba verschillende gitaarlagen die tegenstrijdig duelleren, om uiteindelijk in de hoogte de nodige climaxen te bereiken. Het is de ideale voedingsbodem voor het afwisselend kunstzinnig exotische jazzy gitaarspel van Dafne, die hierdoor tevens zijn rol als producent vrijspeelt. Zijn brede interesse bevat net zoveel symfonische rock als funkende postpunk invloeden. Het muzikale Disparition hoogstandje overstijgt al het voorgaande en mengt deze kwaliteiten tot een betoverend moordend eindspel. Waar emotionele gevoelsmens DyoN Joo de nodige uitgerekte flarden aan gitaargolven op los laat, en hier zachte, bijna fluisterend spaarzame woorden aan toevoegt. Op 4pricøt combineert Cotoba strakke puntigheid, met georganiseerde chaos en uitwaaiende lange epische ruimtebepalingen in een scherpe persoonlijke muzikale handtekening.