Als je groot geworden bent in het Verenigd Koninkrijk, betekent dit niet direct dat je daarmee een Europese doorbraak kan forceren en opeisen. Er zijn tal van voorbeelden te noemen van bands die daar de een na de andere Britse chart hit scoren, maar verder onopgemerkt blijven. Anderzijds is het vaak ook het geval dat men gelooft dat je door een catchy hitsingle in het thuisland omarmd wordt, en dat alles wat je daar aanraakt in goud verandert. Wat in de praktijk regelmatig niet zo uitvalt.

Dat Cornershop uit leden bestaat waarvan de ouders een directe Indiase link hebben is goed in de sound te horen. Als liefhebbers van het retro sixties geluid lijkt het al snel dat ze door de White Album periode van The Beatles beïnvloed zijn, ook de keuze om Norwegian Wood te coveren, versterkt deze indruk. De band ploetert ondertussen al een paar jaar met minimaal succes door en ook hun derde plaat When I Was Born for the 7th Time wordt min of meer genegeerd. Alleen thuisklusser Fatboy Slim gelooft er wel in. Terwijl hij in de studio flink de inspirerende platenverzameling voor doorbraakalbum You Come A Long Way, Baby aan het uitpluizen is, hoort hij schijnbaar de single Brimful of Asha op de radio. Blijkbaar mist hij iets in de uitvoering, maar wil het wel voldoende boeien en triggeren. De track wordt niet ontleed, en als samplers op de nieuwe plaat verwerkt. Het verdient een andere aanpak, de remix is daarmee een feit.

Hier begint het kortstondige succesverhaal van deze uit Wolverhampton afkomstige indierockers. Hun Indiase roots worden er heerlijk in verwerkt, waardoor het een jaar later dat sprankelend zomers vervolg krijgt. De clubs in veel door Britten bezochte vakantiegebieden nemen het in de setlist op, waarna het laat in de avond ladderzat meegebruld wordt. Vervolgens wordt het na Handcream for a Generation met daarop de prima single Lessons Learned From Rocky I to Rocky III heel stil rondom Cornershop. De band geloofde er wel nog in, en brengt nog vier aanstekelijke platen uit, al is het vuurtje ondertussen tot een klein vlammetje gedoofd. Geruisloos verdwijnen ze in 2015 van het toneel.

En dan is er toch wel totaal onverwachts de achtste langspeelplaat England Is A Garden. De retro sixties sound is weer helemaal terug. Mengen ze voorheen de Indiase achtergrond nog met psychedelica, nu ligt de nadruk veel sterker op wat zich in die periode in de Verenigde Staten rondom Lou Reed en zijn inruilbare vriendengroep afspeelt. Veel smerig gitaarspel met onverwachte wendingen dus. De luie aanpak verbergt wel regelmatig muziekfragmenten waarbij je in gedachte nagaat waar je dit stuk eerder gehoord hebt. Niet bijster origineel dus, maar het ligt er allemaal zo dik bovenop, waardoor het schaamteloos jatwerk ze vergeven wordt.

Om niet teveel vergelijkingen te treffen met de oplevende Britpop beweging, stoppen ze er met het veelvoudig gebruik van de dwarsfluit genoeg eigens in. Hiermee zetten ze ook een grote stap in de jaren zeventig, welke nog sterker tot zijn recht komt in de Marc Bolan-achtige glamrockers No Rock Save in Roll en I’m a Wooden Soldier. Meer dan terecht dus dat ze die eerste track als single droppen. Ook de reggae beleefde toen de grote doorbraak, en zit passend in Everywhere That Wog Army Roam verwerkt. Ze blijven altijd wel die eendagsvlieg welke Norman Cook netjes aan punaises door de vleugeltjes heen op zijn studiomuur ingelijst heeft. England Is a Garden is een lekkere plaat, maar bevat niet die gedroomde opvolger van Brimful of Asha.