Met The Dreamer/The Believer is Common (gelukkig) weer helemaal terug. Met oude held No I.D. meesterlijk achter het productiepaneel heeft Common zich hervonden in vakkundige, inventieve en sociaal bewuste raps.

Een nieuwe Common is altijd iets om naar uit te kijken. De man heeft een fantastische flow en heeft altijd wat te vertellen. Sinds zijn entree in de muziek met Can I Borrow A Dollar? in 1992 (toen nog als Common Sense) weet hij steeds de juiste mensen om zich heen te verzamelen die hem aan de juiste beats en samples helpen, waardoor hij zijn teksten op een optimale manier voor het voetlicht kan brengen. De man heeft een eerlijke rapflow die een achtergrond heeft in de jazzhiphop die we kennen van onder meer A Tribe Called Quest en De la Soul. Hij vond in ?uestlove van The Roots een ware soulmate. Vanuit de underground kon hij rustig werken aan een overweldigend oeuvre. Eigenlijk al zijn albums worden gezien als erg goed maar vooral met de briljante albums Resurrection (1994), One Day It’ll All Make Sense (1998), Like Water For Chocolate (2000), Electric Circus (2002) en Be (2005) maakte hij zijn naam als belangwekkend rapper duidelijk.

Het eerste wat tegenvallende album dat hij uitbracht was Universal Mind Control (1998), een album dat grotendeels werd geproduceerd door The Neptunes, die toen eigenlijk al over hun hoogtepunt heen waren. Zoals we Common mogen geloven was een nieuwe platendeal en een vertrouwde omgeving nodig om hem weer omhoog te duwen. En daar heeft hij de afgelopen jaren de tijd voor genomen. Met zijn nieuwe album The Dreamer/The Believer herpakt hij zich namelijk geweldig. Daarbij zijn zeker de productie-skills van oude bekende No I.D. van doorslaggevende betekenis geweest. Hij komt steeds met de juiste sounds en beats om de songs de juiste sfeer mee te geven. Hoe raar moet het zijn geweest om een sample van Electric Light Orchestra te pakken en deze op een geloofwaardige manier in een prima track te verwerken. Want de track  Blue Sky werkt optimaal. Maar veel beter nog zijn de Curtis Mayfield I Loved And I Lost– sample in het moddervette Lovin’ I Lost en het zeer verrassende Ghetto Dreams waarin Nas’ Hope en Let’s Make It Last van The Fellows als basis dienen. Nas levert zelf een mooie gastbijdrage.

Andere hoogtepunten op dit album zijn The Believer waarin ook John Legend weer eens laat horen waarom hij zo’n geweldige zanger is. Ook Gold is een absolute classic waarin de hilarische tekst perfect samenvalt met een dikke sample van The Jam van Graham Central Station. Common is met The Dreamer/The Believer weer terug van even ‘weggeweest’. Een slimme move om oude held No I.D. weer terug te halen en hem een smetteloze prominente productie te laten doen. Common heeft met hem, overduidelijk het heilige vuur, met sociaal bewuste en intelligente teksten, hervonden en dat is erg fijn om te merken.