Come was een van de vele bands uit Boston die begin jaren negentig internationaal hoge ogen gooide. In het geval van de band rond Thalia Zedek en Chris Brokaw vertaalde zich dat vooral in succesvolle optredens en positieve recensies. Voor het grote publiek was de intense noiserock van het viertal, soms met een scheut postpunk-punk dan weer met een dikke zweem blues, net even te zwaar en veeleisend.

De band piekte met de albums Eleven: Eleven (1992) en Don’t Ask Don’t Tell (1994). Come toerde in die jaren met toonaangevende Amerikaanse bands als Sonic Youth, Nirvana, Sugar en Dinosaur Jr. wat het kwartet natuurlijk geen windeieren legde. De BBC Peelsessies van de band vonden plaats tussen beide albums en pakken het momentum van Come perfect vast.

Zoals bij andere bands al vaak bleek, zijn ook de Peelsessies van Come een waardevolle aanvulling op de studioalbums. Kwalitatief hoeft het materiaal niet onder te doen: het geluid is helder en de groep haalt weer lekker stevig uit. De drums zitten wellicht iets minder prominent in de mix maar dat is een subtiel verschil en doet niets af aan de impact van de het viertal. Het zijn vooral Thalia Zedeks verweerde vocalen en haar gitaar, samen met die van Chris Brokaw, die hier flink huishouden. Een stuwend auditief noodweer is het resultaat. Even indrukwekkend als intiem.

In 1992 speelde de band natuurlijk songs van het debuutalbum: Dead Molly is donker, zwaar, slepend en stuwend. Die typering kon je ook loslaten op tijdgenoten The Jesus Lizard maar Come klinkt toch weer beduidend anders. Een bewijs van de veelkleurigheid van de Amerikaanse gitaarstorm van de vroege jaren negentig. Bell valt op door het mooie open intro en de fijne gitaarlijnen; Come was wel even meer dan een wall of sound. Ook in William laat de band weer sterk snarenwerk horen: de galopperende gitaar maakt van deze track weer een bijzondere. Gitaren als maalstromen bevolken het indringende en actueel klinkende Off to One Side. ‘No one left here anymore / Everyone’s moved off to one side / Decide if you’re gonna hide / There’s no onle left to come looking for you’.

De band gunde alvast een kijkje in de keuken van het tweede album middels de latere single Wrong Side, een trager nummer vol spanning. Daar kan de mantra ‘Don’t you worry’ niet zo veel aan veranderen. Op die single Wrong Side zou ook het nummer SVK belanden, hier op de tweede Peelsessie (1993) getiteld Sharon Vs Karen. Het is een korte track –  met een lekker kaal basintro – die vooral strak en schurend is. Verder speelde Come in 1993 Mercury Falls, een hoogtepunt van de tweede plaat en een puntige cover van The Only Ones’ City of Fun. Tweestemmig, vol bluesy punkpopsferen, is dit een heerlijke, ruwe, pakkende traktatie en een versie die het puike origineel uit 1978 een flinke optater geeft.

Clockface, een niet eerder uitgebrachte track, vormt de bonus en uitsmijter. De liveregistratie hiervan (Boston, 1991) is heerlijk levendig, alsof je tussen het publiek staat. De band klinkt gedreven en meeslepend en het is duidelijk dat we hier getuige zijn van het begin van de piekjaren van Come. Na de release van Don’t Ask Don’t Tell kwam er door het vertrek van bassist Sean O’Brien en drummer Arthur Johnson een kink in de kabel, alhoewel de band nog twee goede albums uitbracht in tweede helft van het decennium. De groep zal echter vooral geassocieerd worden met de periode waarbinnen deze Peelsessies plaatsvonden. Deze machtige, krachtige opnamen maken duidelijk dat Come in die jaren inderdaad enorm krachtig piekte.