De Amerikaanse muzikant John Colpitts is een graag geziene gast op drums bij mensen als William Basinski, Laurie Anderson en Boredoms. Dan drumt hij ook nog eens bij de experimentele noiserockers Oneida en gaat zelf schuil achter pseudoniemen als Man Forever en Kid Millions.  Maar in 2018 sloeg het noodlot toe, zoals dat dan heet en was hij betrokken bij een auto ongeluk. Zijn rug beschadigde en drummen kon hij niet. Een revalidatieproces wat bij veel mensen misschien voor een depressie had gezorgd, of zelfs een volledige stap uit de muziekwereld. Niet bij Colpitts: samen met bevriende drummer Greg Fox (Liturgy, Zu, Guardian Alien)  achter de productieknoppen namen ze Music from the Accident op.

Het album volgt letterlijk zijn pad van revalidatie in muzikale vorm. Op opener Bread kon hij nauwelijks drummen en horen we synthesizers die zich gelaagd opstapelen. Het resultaat zit ergens tussen kosmische krautrock en donkere drone  Minimaal, monotoon, psychedelisch, zeer tranceopwekkend. Rustgevend, maar ook zeker meet een emotionele spanningsboog. Je verwacht dat er elk moment iets kan gebeuren, maar dat doet het niet. Vervolgens begint Up and Down met Colpitts die ene simpele vierkwartsmaat probeert te drummen, maar alles buitelt over elkaar heen. Hortend en stotend komt het ritme boven water, maar het wil niet echt lukken. De track wordt spannend als ook hier weer meerdere lagen over elkaar heen worden gelegd. Zware bastonen geven het geheel een sfeer die doet denken aan psychedelische dubmuziek. Natuurlijk is afsluiter Recovery de climax, het einde van zijn revalidatietraject. Een wilde jam is dan ook de enige logische climax: als een wilde mept hij zich door de track heen, gesteund door dissonant krassende viool van Jessica Pavone en wederom bastonen en synths. Bevrijding! Alles zit erin en alles moet eruit. Noise, free improv, rock, kraut, drone en psychedelica. Dit is weer Colpitts op volle oorlogssterkte en het is prachtig!

Music from the Accident lijkt muzikaal voor sommige luisteraars wellicht kaal en klinisch, maar heb geduld en je wordt beloond. Het is prachtig om te horen hoe het uiterste minimalisme van het begin steeds een stapje meer wordt. Hoe er steeds maar naar manieren wordt gezocht om muziek te blijven maken en er door het gedwongen experiment allerlei genres en stijlen voorbij komen.  Niet omdat het kan, maar omdat het moet. Als emotionele verwerking, als fysieke therapie en gewoon omdat de drang er is. Een mooie, soms rustgevende en altijd spannende reis naar de climax toe. Een climax die dan met recht overweldigend is. Wilskracht en creativiteit, mooi!