Wat houdt het in om cool te zijn? Ben je cool als je sportprestaties belangrijker zijn dan de schoolcijfers. Of als je met een aanstekelijke popsong een gigantische hit scoort, terwijl je jarenlang vanwege het studentikoze nerd uiterlijk en de te dikke brilglazen uitgelachen wordt. Zijn de girl power rockchicks uit de jaren negentig wel daadwerkelijk zo cool, of gewoon meelopers die zich commercieel laten uitbuiten. Is cool zijn wel zo cool, of een stereotype hippe benaming voor afwijkend volledig geaccepteerd gedrag?

Ben je cool om je als dertiger met vrolijke popdeuntjes te presenteren welke een jongere doelgroep aanspreekt die nog steeds met de evaluatie van adolescentie tot een volgroeide volwassene worstelen? Als je voor de zoveelste keer bedrogen uit een relatie komt, is dat echt cool? Het gebrek aan Californication in een seksloos bestaan, wonende in de City Of Angels waar alle verlokkingen aanwezig zijn. Wat levert de popsterrenstatus, waardering van collega’s en volgers op als je leven nog steeds een gigantische grote puinhoop is? Nou, in ieder geval meer dan genoeg inspiratie om je vierde album met een tiental puntige rock nummers te vullen. Leeftijdsgenoten zijn ondertussen met een gezinnetje en een goed betaalde baan gesetteld maar verlangen stiekem naar die onbezorgde tijd met kinderlijke puberprobleempjes terug. Liefdesverdriet door afwijzing, onzeker over hoe de omgeving tegen je aankijkt, mislukkingen, en een overdosis aan onzekerheid als de puistjes niet onder een flinke laag make-up verdwijnen.

Colleen Green is cool, maar ook weer niet Pulp Fiction cool. De uit Los Angeles afkomstige muzikant heeft met die jeugdige uitstraling te dealen waar ze met gemak het tienerpubliek mee aanspreekt en waarschijnlijk moet ze zichzelf nog steeds identificeren als ze een club binnenstapt. Brutaal en speels stoeiend volgens het jaren negentig indiepop principe. Te jong om dit bewust mee te maken, maar wel oud genoeg om die kracht in haar gitaarjuweeltjes te verwerken. Toch rijkt haar gezichtsveld veel verder dan de iconische vernieuwers van The Breeders, Hole, Throwing Muses en Belly, al ligt daar zeker het Cool beginsel. Op en top vrouwelijk. Fluisterend, lief en sensueel, de breekbare en verleidende karaktertrekken volledig uitgebuit.

Surfrockend op de golven van de new wave houdt ze zich op het punkende How Much Should You Love a Husband? in balans om daarna in het dichtgeslibde noise moeras van I Believe In You te verdrinken. Het troebele Presure To Cum postpunk eindstuk is zowat een open sollicitatie naar de vrijgekomen vacature van de The Cure bassist. Heerlijk op springlevende synthpoplijnen voorthuppelen die zo op Disintegration kunnen staan. Tussendoor neemt ze nog eventjes een spacende Natural Chorus krautrock afslag om vervolgens de versnellingen in het ruig rockende You Don’t Exist stuk te trappen. Eigenlijk is Cool vooral Lovely.