Eerder bundelde Colin James al werk van zijn zwarte blueshelden op Blue Highways. Zoals de titel van het tweede deel laat vermoeden is de zoektocht nog niet afgelopen. Op Miles To Go delft de Canadese bluesrocker weerom diep in het bluesverleden, daarbij hanteert hij een rode Gibson E-335, zijn favoriete gitaar die hij als teenager al hanteerde, maar wegens geldnood noodgedwongen moest verkopen. Hij schafte zich een nieuw exemplaar aan en ging opnieuw aan het werk in de studio in Vancouver en de blues rolt er uit als vanouds.

Evenals voor de sessies op de voorganger trommelde hij enkele leden van zijn roadband op en dat komt de spontaniteit ten goede. De bluestrip wordt afgetrapt met One More Mile, in een wat vertraagde versie van de Muddy Waters’ stamper wordt het harmonicaspel van Steve Marriner uitgespeeld tegen de blazerssectie. In Still A Fool, eveneens door Mckinley Morganfield ondertekend, duelleert het smoelschuivertje met rauw slepend snarenwerk van James.

Colin is niet meteen een fantastisch zanger, concurreren tegen die zwarte bluesmeesters blijft overigens onbegonnen werk, maar zijn gitaarescapades leunen niet louter op techniek. I Will Remain, een van de twee eigen composities, ademt een authentieke bluesfeeling uit, het helpt dat de vocale backing verzorgd wordt door The Sojournes. Het gospelbluestrio uit Vancouver geeft ook het van Blind Willie Johnson afkomstige Soul Of A Man een boost.

Bovendien wordt de vertrouwde, verzengde ritmiek van Howlin’ Wolfs Ooh Baby Hold Me niet onaardig gereconstrueerd. En in Black Night krijgen orgel- en pianotonen het aangename gezelschap van jazzy bluesshuffles terwijl een melodische touch Little Willie Johns Need Your Love So Bad kleurt. Het niveau van Peter Green’s Fleetwood Mac wordt niet benadert, maar de verdienstelijke interpretatie illustreert de veelzijdigheid van de gitarist. De akoestische reprise van One More Mile, weerom met verfijnde ondersteuning van The Sojournes, rondt dit tweede luik van Colon James’ respectvolle ode aan de blues mooi af.