Nadat Musick to Play in the Dark Volume One van Coil eind 2020 onder handen is genomen, krijgt nu Musick to Play in the Dark Volume Two een schoonheidsbehandeling. De vraag overtreft al jaren het aanbod, hopelijk blijft het niet hierbij en volgen in de toekomst nog klassiekers als The Ape of Naples en het ultieme Horse Rotorvator meesterwerk. Omdat de twee hoofdrolspelers al een tijd geleden overleden zijn, blijven er genoeg onbeantwoorde vraagtekens achter. Het is onmogelijk om in de kronkelige gedachtegangen van Peter Christopherson en John Balance te kruipen. Dus voor mij de lastige taak om dat gevoel in passende woorden te herstructureren.

In een tijd dat de wereld in duisternis omhuld is, krijgt het ruim twintig jaar oude werkstuk nog meer diepgang. Overdag raak je te snel door externe factoren afgeleidt, in het donker neemt het concentratievermogen alleen maar toe, al is de nacht tevens de angst oproepende medereiziger. Het symboliseert het levenloze lege einde, met Magere Hein als personificatie van de dood. De paniek om nooit meer te ontwaken houdt rusteloze zielen uit de slaap. Is er op Musick to Play in the Dark Volume One nog een glimpje maanlicht te zien, bij Musick to Play in the Dark Volume Two is alleen de donkere schaduwrijke achterzijdekant zichtbaar. Nog zwarter, nog onvoorspelbaarder en nog ontoerekenbaarder.

Something verschuilt zich in de hoek van de slaapkamer, heeft talloze tentakels, voedt zich met spookachtige geluidsgolven en kruipt dodelijk langzaam dichterbij. Het gedrocht laat een spoor aan lekkende elektronica achter, zuigt, knijpt en pijnigt het gehoor. Mag het lampje op de overloop alstublieft aanblijven? Er loopt een onuitgenodigde gast rond. De schrikwekkende grenzen van de geluidstirannie overtredend, welke mij aan de andere kant van de gang opwacht om genadeloos toe te slaan. Het begin van de nachtmerrie waarin surrealisme in realisme, verbeeldend in beeldend en onbehaaglijk in behaaglijk overgaat. Het is een gewenningsproces, niet voor zere zieltjes en goedgelovige muziekpuristen. Gericht aan zelfkantverslinderaars die bij de vredige ochtendglorie geen baat hebben.

Het onder stroom staande spanningsveld van uiteenspattende testbeeld elektrogolven activeert de Tiny Golden Books paranoia. Het achterstevoren geschreven sprookjesboek van Coil. Verhaaltjes tegen het slapen gaan, vervreemdend onlogisch. Geleerde sterrenkundemuziek vermengt met psychedelische wiskundige seventies krautrock. Een opgeblazen zuurstofarme astronautendroom, hulpeloos tussen hemel en aarde zwevend. Het groots uitgevoerde Eine kleine Nachtmusik Ether verzuipt nog verder in de luchtledige kamikaze stiltes. Een weerkaatsing van te pletter slaande soundescalaties, industrial waanzin, klassieke in uitvaartmineur afgestemde pianopartijen en zwaar vervormde zinsdelen waartussen bangelijke profetische woorden de schijnbaar onder invloed zijnde doodsklap van John Balance aankondigen.

I’m going upstairs now
To turn my mind off

Flarden zorgvuldig doeltreffende mitrailleurschoten vechten met AED reanimatie geweld om het Paranoia Inlay leven. Nog gevaarlijker, nog bedreigender, nog zelfvernietigender. Alles voor de kunst, alles voor de performance. Het uitgeschreven ingecalculeerde dagboek van een riskante outsider, die de lonely wolf positie als machtsmiddel misbruikt. Het noodlottige An Emergency is een gezongen opsomming van zinsdelen. Vragend en bevestigend, bondig samenvattend.

And your wounds were growing
And your feast on your fear
Are you bathing in moonlight?
Are you drowning in tears?
I thought I had lost you
But I now find you here
In the darkness we share

De schuifelende Where Are You? Riverdance Of Death is de verlatingsangst voor het onwetende. Hide and Seek kat en muis spel, acht minuten voorsprong, acht minuten om over de vervolgstappen na te denken. Kansloos in het hol van de leeuw, de prooi die het overlevingsmechanisme van de hongerige aanvaller in werking zet. Bondage, en menselijke speeltjes, toyboys en meesteressen. De schemerige zwarte achterkamerromantiek van Coil. Ja ook deze huiveringwekkende, misselijk makende kant behoort het elektro duo toe.

Geblinddoekt ontwaakt de dag in het verblindend sneeuwwitte winterlandschap van het ijzige koude Batwings (A Limnal Hymn). Bevroren vleugels breken als jonge kwetsbare takjes af. De wind huilt, en giert in treurnis. Demonische kerkkoren bedrijven een duivel uitbannende exorcisme. De maan strompelt als een bloedzuigende vampier in de duisternis terug, weer een slachtoffer opeisende nacht voorbij. En het nachtmuziektrauma speelt zichzelf in herhalingstand voor de tweede keer af. Repeat.