De zusjes Cassady laten al sinds 2004 hun surrealistische, eigenzinnige muzikale visie op de (destijds nog) nietsvermoedende luisteraars los: zus Bianca is bedreven in spoken word, raps, en het spelen met onder andere muziekdoosjes en effectpedalen. Terwijl Sierra dramatisch zingt en conventionele instrumenten zoals piano, harp en gitaar bespeeld. De vreemde muzikale combinaties en bizarre teksten zijn nu allang niet meer zo schokkend als toen, maar eigenzinnig is het nog steeds. Waar ze in het verleden bergen met aandacht kregen en op één hoop gegooid werden met gelijkgestemde muzikanten (Anthony Johnson, Devendra Banhart) onder het kopje `Freak Folk`is deze hype net zo snel gaan liggen als hij gekomen is. Gevolg? Ook de zusjes worden nu meer genegeerd. De vraag is of dat een negatief iets is, want nu hebben ze wel in alle rust en zonder druk van buitenaf kunnen maken.

Waar eerder nog vrij kale, lo-fi muziek te horen viel stonden latere albums vol gastmuzikanten en veel gelaagde muziek. Liedjes werden drukker en voller geproduceerd.  Heartache City gaat grotendeels terug naar de minimale, lo-fi stijl van die twee vroege albums en klinkt intiem en organisch. Geen, volle, gelaagde producties, maar gewoon de zussen aan het werk.

Intiem en organisch betekend in dit geval niet per se toegankelijk, aangezien dit album donker en bizar klinkt, zonder veel ruimte te laten voor meer aanstekelijke refreintjes.

“I’m out shopping in my canoe, finger frolicking the fireflies. Finger fucking firewood. Spying on the masturbating snails.”, Verteld Bianca ons met haar kinderlijke stem. Even later valt Sierra in met haar triest klinkende “un beso, un beso, You tear me apart. Un beso, un beso, Your palm on my heart”.

Het lied Un beso, wat Spaans is voor “een zoen”, balanceert op een vreemde manier tussen surrealisme, seksuele spanning en tragische liefde. Zo is dat wel vaker het geval op Heartache City en de titel voor het album is dus goed gekozen.

De muzikale invulling is vervolgens behoorlijk rustig en ingetogen, maar daarom niet minder vreemd. Tegendraadse drum(computers), piano en gitaar bieden nog een enigszins conventioneel houvast aan de luisteraar. Al klinken ook deze instrumenten vaak rauw en kaal.  Vreemder zijn de elementen die alleen bij een Cocorosie liedje thuishoren: Forget me Not begint al met het opwinden van een speeldoosje, in Lost Girls gaat een blokfluit het duel aan met een politiesirene en in Heartache City worden drumcomputers gekoppeld aan flamenco-achtige handclaps en old-timey jazzblazers. Je moet er maar op komen. Het zijn dan ook gene liedjes die na een keer luisteren op zijn plek vallen bij de luisteraar, maar uiteindelijk is de muzikale puzzel toch af.

Zo is Heartache City zeker geen album om te negeren. Al moet je dit keer wel meer moeite doen om de donkere liedjes te doorgronden, aangezien er minder houvast wordt geboden door gelaagde producties of aanstekelijke refreintjes. De aanhouder wint. Toch zullen er zelfs dan nog momenten overblijven die niet klikken bij de luisteraar. Het maakt niet uit, je krijgt er weer een surrealistische, maar toch intieme luistertrip voor terug.