De oorsprong van het electro-punk duo Cobra Man bestaande uit geliefdes Andy Harry en Sarah Rayne ligt in een skaters vriendenclub uit Los Angeles. Hun waardering is duidelijk zichtbaar in de clips van Worble Collective, waar ze de stunts van deze sporters muzikaal nog meer diepgang geven. Sterker nog, het New Driveway Soundtrack debuut is geheel hierdoor geïnspireerd, nu is er Toxic Planet de waardige, nog meer geslaagde opvolger. De wereld waar we hier instappen is vrij hard, vol met blessureleed, en genieten van het snelle bestaan. Waarom wachten tot morgen, terwijl vandaag al alles uit het leven te halen is. Vaak is er behoefte aan een combinatie van het opgejaagde gevoel, maar ook het mellow relaxen tussendoor. Geeft Toxic Planet dit gevoel weer? Zeker wel!

Bij Welcome To Earth komen de gedachtes naar boven dat je in een hele foute jaren tachtig tiener gevechtsfilm belandt bent, met een flinterdun verhaallijntje tussen twee verliefde tieners. Beide uit een ander milieu; het rijkeluismeisje en het kansarme straatschoffie, maar dan wel met netjes geföhnde coupe. Een soort van satirische kijk op vervlogen tijden, inclusief een vleugje humor, welke zeker vaker op het album terug zal komen. De track Toxic Planet waar de plaat naar genoemd is trapt met een stukje lange getoupeerde haren hardrock samenzang af, om vervolgens acuut naar een zeer vette funkende disco stapper met sciencefiction bliepjes die duelleren tussen de verschillende luidsprekers over te schakelen. Yeah, Born To Be Alive!

Bad Feeling gaat meer de diepte in, de clubvullende sound krijgt hier hulp van een symfonisch opgezette keyboard ondersteuning. Wilde deze stromingen eind jaren zeventig nog hevig botsen, hier gaat het perfect samen met daarbij zelfs nog een prima rockende gitaar als verbindingsstuk van dit zeer hitgevoelig geheel. De met echo onderdrukte zang inclusief stemmig koortje maakt het allemaal net nog wat steviger, ondanks dat er vocaal ook de hoogtes opgezocht worden. Resulterend als een vergeten parel van jaren geleden, maar wel degelijk de oorsprong in het heden. Everybody Party Tonight heeft ook alles van een klassieker in zich, waarmee je een muziekliefhebber op het verkeerde been kan zetten. De dominerende bombastische sound waar de van oorsprong Britse post-punk acts halverwege de jaren 80 groot mee worden zit hier in de productie verwerkt, wat het een vollere sound geeft. De drumcomputer met de spaarzame beats ontbreekt hier ook niet. De saxofoon bespeeld door Sam Morgan past er dan ook nog wel tussen.

En dan opeens hoor een psychedelische jaren zestig merseybeat geluid. Die overgang lijkt een onmogelijke opgave, als daarbij vervolgens nog een combinatie van punk gitaar en pompende ska beats worden toegevoegd is misschien zelfs nog onlogischer, bij Devil Dog klopt het gewoon. Dan is Chain Reaction een normaler geheel, maar ook hier gaan we terug naar de periode waar elke begin vijftiger zich een beetje voor schaamt. De verwijfde dansbewegingen op de verlichtte vloer, die bij John Travolta tijdens Saturday Night Fever zo stoer over kwamen, maar in werkelijkheid vaak tot geïmproviseerde klunzigheid leid. Echte old school electro disco.

Speaking In Tongues geeft een meer serieus met diepgang omgeven gevoel weer, al zitten daarvoor de klanken er net te dik boven op; het uptempo gedeelte is dan zo fout als mogelijk. Een vrolijk intro verwacht je eigenlijk niet als een song Living In Hell heet, maar net als je verbijsterd zit te luisteren, gaat het in het gezongen refrein de punkie Gabba Gabba Hey kant op. Wat zullen die skaters hier goed op los gaan. De climax op het einde is de herhaalde titel, die als slogan keihard mee geschreeuwd moet worden.

Om naar de hel zo afdrupt over te schakelen naar de hemel past hier goed tussen; want het vrolijke We Got It Goin On gaat helemaal die kant op. Rete commercieel, met nu een zangeres en een saxofoon die het verhaaltje vertellen. Rogue is een zwaar stuk, met slepende zang, de beschrijving van de voorbereiding van een avond stappen. Opmaken in de badkamer, met een vriendje die als voyeur stiekem toekijkt. Eigenlijk meer geschikt om mee te starten, hier een anti climax.

Toxic Planet klinkt zoals een goede disco plaat hoort te klinken. Verstand op nul, en lekker los gaan, al doe je het daarmee tekort. Het zit allemaal heerlijk, maar ook doordacht in elkaar. De soundtrack van de plastic generatie, waar men gezamenlijk de ozonlaag met een overdosering aan haarlak, deodorant en fluorescerende make-up het milieu de vernieling in helpt. Een vervreemdende tijd, waarin we champagne drinkend ons van de heersende werkeloosheid en dreigende koude oorlogen afsluiten. Deze wat onverschillige houding wordt gekoppeld aan de huidige skate cultuur. Cobra Man heeft een meer dan ruime voldoende behaald in het vorm geven daarvan.