Voor mij en voor velen totaal onopgemerkt stond ze dit jaar al op Rock Wechter: CMAT. Achter die vier matte letters schuilt evenwel voluit de flamboyante Ciara Mary-Alice Thompson uit Dublin. Heel eerlijk, de reden waarom ze nu wel opviel met haar tweede album Crazymad, For Me was enkel omwille van die ene ongewone songnaam op haar plaat, Vincent Kompany. Hé, zingt daar nu een Ierse toch wel iets over de Belgische ex-Rode Duivels-aanvoerder! Maar dan vervolgens een nog grotere verrassing omwille van nog een ander nummer, Where Are Your Kids Tonight?, een groots duet met de Amerikaanse troubadour John Grant. Vergeet daarbij zeker ook niet de bijhorende ‘grand’-ioze video. Twee aanknopingspunten dus waardoor CMAT uiteindelijk meer dan verrassend binnenkwam en het een meer dan toffe kennismaking werd.

Vincent Kompany blijkt een fraaie teatrale piano-popballade waar -niet voor het eerst- de lunatieke Ciara een monoloog voert met haar huidige en haar vroegere crazy zelf. Waarbij ze ontboezemt dat ze zichzelf ooit zo goed als kaal knipte om er, haha, als Kompany uit te zien. En wat dat Where Are Your Kids Tonight? betreft. Met John Grant heeft ze werkelijk een artiest in huis met één van de heerlijkste stemmen en dan ook nog met een aangrijpende wereldsong die invalt met klagend jankende gitaren. Alles bloeit zo open tot het majestueuze hoogtepunt van het album. Met een prachtige  Ciara Thompson warempel met ware Karla ‘Meat Loaf’ DeVito-allures in de stijgende samenzang met Grant. Wat een talent om die twee stemmen meer dan vijf minuten lang zo harmonieus en dramatisch rond elkaar te horen verstrengelen.

CMAT, ja ze is hitsig helros, fel, kleurrijk, een zangeres die qua presence een pak gemeen heeft met collega-popdiva’s Adele en haar voorbeeld Dolly Parton. Met een opvallend veelzijdig stemgeluid dat als een windhaantje dat van tal van vele anderen, o.m. Sela Sue, Kate Bush, Lily Allen en Regina Spektor, doet aanwijzen.

Ze komt vooral zo frivool voor de dag, met heel toegankelijke, vaak in luxueuze strijkersarrangementen gedrenkte pop . Dolkomisch en vertederend tegelijk, een wervelende sensatie. Haar luchtige, geestige teksten zijn melancholische open boeken van zelfexploratie. Ze voert cynische gesprekken met zichzelf waarbij haar droef gevoelsleven en uit de hand gelopen relaties nergens uit de weg worden gegaan. Ze verpakt dit alles in een maf conceptalbum, een soort science-fiction-rockopera met overwegend korte popsongs over een 47-jarige vrouw  (zijzelf is er 27) die in de toekomst een machine bouwt om in de tijd terug te gaan en zich te redden van een slechte relatie. Ze vertoeft dan even in gaar ‘tijdwoestijn’, om tenslotte te crashen in het Parijs van 1890. Alles dus vooral onwaarschijnlijk, maar een vehikel voor haar vele melodische songs en uiteindelijk komt ze met dit alles toch goed weg.

Opener California gaat over het vertrekken naar Californië en is al direct de staalkaart voor alles wat komen zal, spek voor je bek of niet. Een volop orkestrale popsong met country-inslag en met een sterk Selah Sue en Kate Bush-gehalte. Die laatste hoor je verder zelfs nog meer uitgesproken in het onconventionele, ondeugende I… Hate Who I am When I’m Horny.

Ook het funky Phone Me gaat op dit élan door, maar er zijn ook zacht akoestische songs als het diepdroeve Such a Miranda en het wanhopig pijnlijke Rent met Thompson’s emotionele vocalen helemaal in het midden. Meeslepende woestijnbluessnaren leiden Can’t Make Up My Mind in, een authentiek en diepgaand verhaal.

De single Whatever’s Inconvenient is traag opkringelende country met fraaie instrumentale ondersteuning. Het geweldig sprankelend Stay for Something is een nostalgische kijk op een ontbonden relatie, het kon net zo goed een klassieke Fleedwood Mac-song zijn . Zwierig rollende piano en Iers dansende violen worden tenslotte verwerkt in nog een beresterk pophoogtepunt Have Fun!. Ongetwijfeld om een album vol diepe emotie toch louterend af te ronden met alsnog een hoopvol vrolijke noot.

Met CMAT hebben we er een indrukwekkende, charismatische Ciara Mary-Alice Thompson bij. Andermaal een getalenteerde ontluikende singer-songwriter met een klok van een stem die hier met dit Crazymad, For Me op originele wijze het hoofd boven het maaiveld uitsteekt. Al bevatten haar songs heel veel ernst, ze brengt ze toch maar allemaal met zoveel provocerende luchtigheid en verkwikkende opwinding van orkest, beats en gitaren dat het direct hoogst innemend wordt. Ook een triest verleden verdient een kolderieke act, moet ze zelfcynisch hebben gedacht. En inderdaad, slechts even doorluisteren en je bent er helemaal aan verk(n)ocht. Nu wordt het zelfs bijbenen, want met slechts twee albums op haar conto is ze  intussen al een regelrechte internationale topper.