“pick it up, right where we left off”, rapt Daveed Diggs van experimenteel hiphoptrio clipping onder begeleiding van lompe beats en flarden noise, nadat dezelfde schreeuw verstomt die al te horen viel op voorgaand album There Existed an Addiction to Blood. Het moge duidelijk zijn, Visions of Bodies Being Burned is overduidelijk een vervolg en dat moet de luisteraar vanaf de eerste seconde duidelijk zijn. Weer horen we verwijzingen naar gangster’ rap, een vleugje maatschappijkritiek, maar vooral veel horror sfeer. Een feest van herkenning voor de fan van het genre.

Die herkenning begint al met Say the Name een ode aan Clive Barkers Candyman, die later ook zou terugkeren in een bekende filmreeks. Na een spookachtige interlude waar wat meiden met een ouija bord spelen kondigt een harde bons op de deur de volgende track aan: ‘96 Neve Campbell is een hommage aan Campbells karakter, te zien in de Scream-filmreeks en naar het adres van de ‘final girl in het algemeen – de vrouw die altijd als laatste overblijft in gevecht met de moordenaar in een slasher film. Mooier nog zijn de verhalen die het trio zelf verzint. Zo gaat het op Blair Witch Project geïnspireerde She Bad over een heks in een bos dat dronken jongeren de stuipen op het lijf jaagt, ondersteunt door een eeuwenoud ijzeren hekwerk dat maar blijft piepen op de achtergrond. Zeker op de eerste helft van het album is alles thematisch dus prima in order. Koppel dat aan 80’s achtige synth-soundtracks met flarden beats en noise – de horror sfeer is compleet.

Alle herkenbaarheid ten spijt is het juist dit gedeelte van het album dat iets te gemakzuchtig overkomt. Te rechtlijnig en normaal. Op die manier hoor je een stel mooie verhalen ondersteunt door sfeervolle horror soundtracks, maar waar is het echte experiment? Dat krijgt gelukkig veel meer ruimte op de tweede helft, te beginnen met Pain Everyday, waar electronic voice phenomena (een manier om met rusteloze geesten te praten, naar het schijnt) expert Michael Esposito de track voorziet van bizarre achtergrondgeluiden. De track ontaard uiteindelijk in een Venetian Snares-achtig breakcore festijn dat geheel uit de lucht komt vallen. Even later zorgen industrial/noise rappers Ho99o9 met hun samenwerking op Looking Like Meat voor waarschijnlijk de lompste track die clipping. al heeft opgenomen: spijkerharde digital hardcore beats, knarsende structuren en hese zang. Nog ongemakkelijker klinkt Eaten Alive (een ode aan de gelijknamige, geweldige horrorfilm van regisseur Tobe Hooper) waar Tortoise-gitarist Jeff Parker en experimenteel drummer Ted Byrnes een onheilspellende free jazz-soundscape sfeer neerzetten. Harsh noise-artiest Sickness zorgt tot slot voor een stukje oorpijn in Body For The Pile. Dat is zeer welkom, want een dergelijk oor splijtend liedje hadden we op Visions of Bodies Being Burned nog weinig gehoord. Veel minder dan op haar voorganger, hier zijn het vaak slechts speldenprikjes.

Helaas kampt deze opvolger met vrijwel dezelfde problematiek die deel 1 ook al had: maatschappijkritiek voelt misplaatst en een aantal tracks zijn muzikaal te kaal, normaal en nietszeggend, ondanks het feit dat juist deze tracks verhaaltechnisch goed in elkaar zitten. Een voordeel is dat de luisteraar dit keer meer echte muziek krijgt. Avant-gardistische afsluiter Secret Piece – dit keer gebaseerd op een Yoko Ono stuk uit 1953 – duurt namelijk veel korter en breekt daardoor niet zo de flow zoals Piano Burning dat wel deed. Maar het is eindresultaat is wederom jammer. Wat zou het toch mooi wezen als clipping. nog eens nietsontziend volledig zou kiezen voor de noise en het experiment, zonder telkens die knipogen naar moderne rap, pop en toegankelijkheid. Vooralsnog is dit tweede deel weer “gewoon goed”.