De uitdagend experimentele hiphopgroep clipping. gaat niet snel vervelen. Ze durven steeds te zoeken naar nieuwe invalshoeken op het snijvlak tussen noise, hiphop en meer melodieuze muziek. De dit jaar uitgekomen EP Wriggle liet een speelser en rauwer geluid horen in vergelijking met het meer gestroomlijnde CLPPNG en klonk juist daardoor weer verfrissend anders. Minder gebonden aan conceptuele thema’s en -structuur. Toch kon je er van tevoren al op rekenen dat een volgend album wederom grenzen zou opzoeken en –verleggen.

Dat Splendor & Misery vervolgens een heus “space opera’ conceptalbum is geworden doet even schrikken. Toch is het niet onverwachts, sinds rapper Daveed Diggs recentelijk de winnaar is van een Tony voor zijn rol in hit musical Hamilton en een Grammy kreeg voor de bijbehorende soundtrack. Het is knap wat clipping. hier zowel verhalend als instrumentaal probeert te vertellen: een verhaal over de enige overlevende van een politieke rassenoorlog rondom slavernij, mens en computer. Nu is hij alleen op een vrachtschip met een intelligente boordcomputer die hem eerst aanvalt en wil vernietigen, maar al snel verliefd wordt op de overlevende. Hoewel het concept als hiphopalbum totaal vernieuwend is, krijg je als luisteraar toch de indruk dat het hier om “gewoon” een ode gaat naar dystopische sciencefiction en vleugjes cyberpunk; een kruising tussen Stanley Kubricks 2001: A Space Odyssey en recentelijk Her van Spike Jonze. Toegeven, een dergelijk simpele omschrijving doet het album wellicht te kort. Geheel in traditie van dat soort sci-fi verhalen zit het vol cultuurverwijzingen, verschillende invalshoeken, verborgen boodschappen en mystiek waar je lustig complottheorieën op los kunt laten. Dit gebeurd dan ook volop door de vele fans die het album nu al rijk is. Kunnen we het album al stiekem een klassieker noemen? Misschien, al is er een grote “maar”, zelfs wel meer dan één…Doordat het album vanaf het begin gelijk veel narratief kent vanuit het perspectief van de boordcomputer klinkt het kil en industrieel. Een logische zet. Hierdoor komt het lange tijd over als een luisterboek vol rijm, waarbij de instrumentatie vooral dient als aanvulling op het vertelde verhaal. Nadat je het boek uit hebt verdwijnt de noodzaak om het voor een tweede keer op te pakken: een mooi verhaal, maar nu heb je het uit gelezen. Het roept wat dat betreft een andere sfeer op dan een meer muzikaal album, dat je elke dag weer opnieuw wilt horen.

Uit de andere invalshoek – de vertelling van de overlevende op het schip – blijkt dat ook hij menselijkheid, emotie en muziek mist. Moet dat een troost zijn voor de luisteraar die hetzelfde denkt? Zoekende naar antwoorden zingt hij liedjes in zichzelf en deze zorgen voor de muzikale impuls op het album. Ook zijn wanhopige schreeuw naar hulp tegen de boordcomputer zit vol emotie en melodie, maar deze blijft lange tijd onbeantwoord. Een derde, meer observerende partij doet ook een melodieuze duit in het zakje: A capella groep Take 6 en componist John W. Snyder bekijken het album van buitenaf, als zijnde muzikale interludia. Het is daarnaast opvallend dat onder andere single Air ‘Em Out buiten het verhalende concept valt en zodoende fijner te beluisteren is als standalone track. Het is bovendien de meest muzikale en conventionele hiphoptrack. Daardoor valt het uit de toon. Een slimme zet om luisteraars te lokken, maar valt het diezelfde “toevallige” luisteraars uiteindelijk tegen als ze horen hoe complex en ontoegankelijk dit album is?

Zo blijf je achter met een dubbel gevoel. Als luisterboek en ode aan een genre is dit album deels geslaagd, maar het vergt erg veel doorzettingsvermogen om dieper in te gaan op de materie, te veel eigenlijk. Door het zwaar verhalende concept schiet het album als muzikaal werkstuk vaak te kort. De tracks die muzikaal beter in elkaar zitten voegen op hun beurt weer weinig toe aan het concept, zodat je deze beter los kunt afspelen. Eventjes lukt het wel  en zijn noise-uitbarstingen, melodie, concept en emotie in evenwicht op  de twee afsluitende nummers Baby Don’t Sleep en A Better Place. Ze klinken als de balans waar we heel het album op gewacht hebben, maar het komt helaas te laat.

https://www.youtube.com/watch?v=EKdxMpSxaU8

discussiepunt en doordenker: onlangs traden ze op bij de Amerikaanse talkshow The Late Late Show with james Corden met een podium vol buisklokken, een muur opgestapelde synthesizers en een afsluitend stuk noise van tientallen secondes. Speelt het musicalsucces van Daveed Diggs de grootste rol bij de media-aandacht die clipping. nu krijgt, of is er ook binnen de lijnen van mainstream popmuziek steeds meer aandacht voor experiment?