×

Recensie

Alternative

01 oktober 2021

Claw Boys Claw

Kite

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Excelsior Recordings

Claw Boys Claw - Kite
Kite Claw Boys Claw Alternative 4.5 Claw Boys Claw – Kite Written in Music https://writteninmusic.com

Claw Boys Claw liet in februari 2018 een gedreven en voedzame plaat op de wereld los: It’s Not Me, The Horse Is Not Me – Part 1. Goede kritieken en een ouderwets mooie tournee langs clubs, winkels en festivals volgden. De band was hechter dan ooit. Het ‘stille’ jaar 2020 zag in augustus gelukkig nog optredens in Paradiso. Met noodgedwongen minder publiek, dat ook nog eens aan tafels zat, leverde dit uitzonderlijk ordentelijke concerten op, zeker voor Claw Boys Claw begrippen. Dat nam niet weg dat deze gigs nog steeds erg sterk waren. En nu is er het nieuwe album Kite, met 16 tracks nóg voedzamer dan zijn voorganger.

De band wisselt rustiger werk en snellere, stevigere songs mooi af en trekt je op die manier soepel door dit nieuwe songboek heen. The Stone Trembles was niet de meest voor de hand liggende single maar is wel een prima opener: beheerst, stug, rootsy en gezegend met een prettig lijzig koortje. Shaky ademt oude popsferen in een mooie, theatrale setting; als een wandeling door een oude dance hall. Peter te Bos draagt de rustige songs met verve, zo ook het heerlijk zwierige No One Can See Me en de trippy lounge van Hypno. ‘I’m howling like a wolf at sea’, zingt de soms hese frontman zacht op Giant Moon. ‘I see your moon is looking down on me…’.

Natuurlijk schroeft de band tussendoor het tempo regelmatig op. En dat levert een hele trits smakelijke rockers op, allemaal gezegend met een eigen signatuur. Dat draagt ook bij aan de klasse van dit album. Lekkere scherpe, dynamische rafelrock (Nightmare), nerveuze, licht psychotische rootsrock met de zoveelste te gek strakke ritmepartij van gitarist John Cameron (Victory Roll), eigenwijze postpunk met een lekker drukke bas (Castaway) en de heerlijke drive, aangejaagd door een evenzo heerlijke drumpartij van Where’s My Window.

Het wordt al snel duidelijk dat dit debuut van de boys op Excelsior op alle fronten overtuigt. Zoals gezegd, dit is inmiddels de meest hechte bezetting van de band. En de creativiteit heeft de afgelopen twee jaar welig getierd. Naar het einde van het album toe verschiet de muziek nog een paar keer lekker van kleur: er is het fuzzy Remember The No’s, dat niet had misstaan op het vorige album, en het meer bluesachtige, verrassende SpacePacePace, dat soms doet denken aan Nick Cave & The Bad Seeds. De sfeervolle, melodieuze pop van I Knew It, lekker losjes gespeeld maar met heerlijk langgerekte gitaartonen, mag er ook wezen.

Zo zit Kite boordevol uiteenlopende, prikkelende songs vol creativiteit. Dat kon je van de vorige plaat ook volmondig zeggen maar Kite klinkt wellicht nog net even beter dan zijn ruwere, weerbarstigere voorganger. Claw Boys Claw overtreft zichzelf dus weer en dat is een hele prestatie. Kite is een uur lang genieten.



  1. The Stone Trembles
  2. Nightmare
  3. Shaky
  4. Victory Roll
  5. No One Can See Me
  6. Giant Moon
  7. Old Man Bones
  8. Kites
  9. Castaway
  10. Hypno
  11. Where's My Window
  12. Remember The No's
  13. SpacePacePace
  14. I Knew It
  15. Raw Candy
  16. Get Well Soon