En nieuwe langspeler van Clarence Bucaro daar hebben we altijd wat van onze kostbare tijd veil. In een recent verleden bezorgde de man met  het zachte stemtimbre, dat in de meest klagelijke momenten ietwat aan Jackson Browne herinnert en zijn melodieuze, goed uitgewerkte songs ons aangename luistermomenten met diep doorvoelde ontboezemingen. Die werden geïnspireerd door ervaringen en gebeurtenissen in zijn toenmalige thuishavens New Orleans en Los Angeles waar hij vanuit Cleveland, Ohio verzeilde. Ondertussen resideert Bucaro al een poosje in Brooklyn.

Met productionele hulp van Tom Schick, die al met Ryan Adams en Wilco samenwerkte en de subtiele muzikale input  van een trio in functie van het songwerk, levert Bucaro andermaal een ravissante verzameling  af. Intelligent luistermateriaal dat je vanaf het energieke Pendulum meetroont. De folkpop van Tragedy met een haast fluisterende pedalsteel of het tedere, met kleurige streepjes accordeon  gelardeerde, Watching You Grow zijn stuk voor stuk bijzonder aangename passages, evenals het op een  meer exotisch, ritme kabbelende Girl In The Photograph. Met Barcelona wordt opnieuw de zon opgezocht.

Verder is er nog de knappe pianoballade Love Like The Last Chance. Bucaro weet onveranderlijk een  aangename intimiteit te creëren. Het klaaglijke My Heart Won’t komt opvallend dicht in de buurt van de verrichtingen van de jonge Jackson Browne.  In het in het samenwerking met Allison Moorer tot stand gekomen Strangers zingt de zangeres zelfs even mee. Eindigen in schoonheid wordt dat genoemd.