Het is de zomer van 2005 als Alec Ounsworth de wereld kennis laat maken met de in de postpunk gewortelde indie rocksound van Clap Your Hands Say Yeah. Een belangrijke rol is hierbij voor Tyler Sargent weggelegd, die er met zijn baspartijen een sfeervol duister randje overheen gooit. Toch is het de emotionele neurotische studentikoze zang van Alec Ounsworth die het grootste aandeel in het geheel vormt.

Na het veelbelovende gelijknamige Clap Your Hands Say Yeah debuut uit 2005 lukt het de Amerikanen niet om hiervan op Some Loud Thunder te profiteren. De opvolger is stukken ongecontroleerder en ronduit rommelig. Ondanks dat het psychedelische Hysterical wel veel meer naar hun beginsound teruggrijpt, is drummer Sean Greenhalgh buiten de vocalist op het zwaar elektronische Only Run nog de enige van de oudgedienden die Alec Ounsworth bijstaat. Vanaf The Tourist is Clap Your Hands Say Yeah een eenmansproject. Logisch dus dat hij hier veel sterker de kant van folky singer-songwriter opzoekt, al blijft die link met de synthpop zeker wel aanwezig.

Door het beperkte contact is men grotendeels op zichzelf aangewezen, en toevallig komt dit geheel overheen met de eenzame geïsoleerde situatie waar Alec Ounsworth op dit moment in verkeert. Een perfecte soundtrack voor het (hopelijke) overgangsjaar 2020. De kwetsbare naakte mensheid en kinderlijke onschuld die zo treffend op de albumhoes vormgegeven worden, staat op New Fragility centraal. Je moet het maar durven om je zo breekbaar op te stellen. Zeker in een maatschappij waarbij iedereen maar probleemloos zijn mening op sociale media verkondigt.

De afwachtende houding van Hesitating Nation is passend in het beeld dat door de onzekere toekomst uitgedragen wordt. Bibberende zangpartijen van een klein gehouden vocalist, die zich al jammerend en broos door de track heen werkt. De strijdbare gitaren gooien er de nodige jaren tachtig nostalgie overheen en dragen de vocalist naar een hoopvol einde toe. En daar ligt toch wel de kracht van de plaat. Op de momenten dat de zanger in zijn verdriet verzuipt is daar de huilende mondharmonica in het tot tranen ontroerende Dee, Forgiven en de treurende Where They Perform Miracles bluesfolk die het als een overkoepelende eenheid van hem overneemt.

Het verraderlijke Thousand Oaks is aan de gelijknamige Californische stad opgedragen welke jarenlang tot een van de meest veilige plaatsen in de Verenigde Staten wordt uitgeroepen, totdat de bevolking daar eind 2018 door een gruwelijke moordpartij opgeschrikt wordt waarbij dertien mensen komen te overlijden. De angst dat uiteindelijk alle vormen van geborgenheid en de garantie van De Amerikaanse Droom aan flarden geschoten kan worden, komt thematisch sterk naar voren en ettert als een pijnlijke schotwond door de plaat heen.

New Fragility is een sentimentele therapeutische brainwashing waar de vocalist naar dat ultieme rustmoment zoekt welke hij bij de orkestrale omlijsting van Innocent Weight vindt. Wel jammer dat Alec Ounsworth zijn handelsmerk tot het uiterste uitbeent en te vaak met de onzuiverheden in zijn stem de irritatiegrens oproept. Hij zwalkt er een tikkeltje ongeloofwaardig bijna spookachtig als een geestverschijning doorheen. Zijn muzikaliteit maakt echter veel goed, en met zijn instrumentatie bewijst Alec Ounsworth nogmaals dat hij geen ondersteunende band nodig heeft. Daarin is hij ruimschoots geslaagd.