Het agressieve uit West Londen afkomstige Chubby and the Gang punkgezelschap is radicaal links en trapt flink tegen de gevestigde orde aan. Charlie “Chubby” Manning-Walker is amper vijftien jaar oud als hij al in de hardcore punkscene terecht komt en de straten onveilig maakt. Zijn naam gaat al snel in het wereldje de ronde en hij verbreedt zijn netwerk door zich bij het Liverpoolse straight edge gezelschap Violent Reaction aan te sluiten waar hij met Tom Hardwick bevriend raakt. Dit tweetal staat aan de basis van Chubby and the Gang, en kaapt de overige leden bij Londense gelijkgezinden als Arms Race, Vile Spirit en Gutter Knife weg.

Als vorig jaar debuutplaat Speed Kills verschijnt is de dertiger Chubby al een geroutineerde oudgediende met de onvrede van een jeugdige relschopper. Nog steeds weigert hij om zichzelf volgens de maatschappelijke normen en waarden te laten etiketteren en spuwt hij zijn kritische teksten vol gal, slijm en bloed de wereld in. The Mutt’s Nuts is geen geromantiseerde bewieroking van de harde anarchistische krakersbeweging uit eind jaren zeventig, maar een bewuste voortzetting hiervan. Punk is nooit dood geweest, hooguit de mond gesnoerd. Vanuit de ondergrondse groepering worden pamfletten niet zozeer meer als propaganda gebruikt, maar worden de teksten netjes in de bijbehorende lay-out van de albums afgedrukt.

The Mutt’s Nuts titeltrack is een strijdbaar anthem, het visitekaartje waarmee ze zichzelf voor de tweede keer volgens pure grondbeginselen introduceren. De verkorte cursus It’s Me Who’ll Pay zelfredzaamheid hakt hier als een muzikale overlevingskit heerlijk op in. Toch laten ze een duidelijke verbreding van hun sound toe. Coming Up Tough is een regelrechte afslachting van Pulps klassieker Disco 2000, die hier vakkundig als vers bereide lappen vlees in verwerkt is. Gevaarlijk, omdat Chubby and the Gang daardoor ook die lopende band richting de gehaktmolen bewandeld om in de commerciële brei aan massaproductie te verdwijnen.

De gemotoriseerde straatduivels spreken over de dreigende leegstand in de grote steden. Vluchtgedrag en de onvermijdelijke terugkeer naar het vertrouwde. De zinloze destructieve kant van het leven en correcte radiostations die vertikken om die opruiende I Hate the Radio stem van de jongere arbeidersklasse te draaien. Chaos als een onbestaanbaar gegeven ingekapseld, onderdrukt door de alles bepalende hogere macht. De verharde rol van de politie met Londen als de 51e staat van de Verenigde Staten. En Chubby and the Gang doen er zelf gewoon aan mee, door de primitieve Britse No Future kant met de melodieuze Amerikaanse bastaardkinderen te mengen die in de jaren negentig het begrip rock aan punk koppelen.

Chubby and the Gang onderscheidt zichzelf door solerende wah-wah Pressure hardrockpassages, een verbroederingsballad als de sentimentele country heimweesong Take Me Home to London, het bluesy Lightning Don’t Strike Twice intro en de swinging boogiewoogie piano en de sprekende Life on the Bayou mondharmonica. Het loodzware White Rags doet daar nog een graf delvende schep bovenop. Met het gewaagde gevalletje hartenbreker Life’s Lemons tranentrekker verspelen ze zelfs hun geloofwaardigheid. Dat soort ongein en uncoolness hebben ze echt niet nodig. Tja, teveel lijm snuiven is slecht voor de hersencellen. Ze spelen een gevaarlijk potje Risk, erg gevaarlijk zelfs.