Net voor corona ook New York lam legde, speelden Christian Scott aTunde Adjuah en zijn septet nog een set in de vermaarde Blue Note-club. Het werd hun laatste optreden in een lange tijd. Gelukkig was de trompettist zo gewiekst om ook een bandopnemer mee te zeulen. Het verrassend ademend resultaat valt nu te beluisteren op Axiom.

Wie de trompettist uit New Orleans al een tijdje volgt, weet dat de titel uitstekend past bij zijn artistieke missie: de axioma’s in vraag stellen en kneden aan de muziek van vandaag en morgen. Zo behoort Scott aTunde Adjuah tot een steeds groter wordende groep muzikanten die afstand neemt van de term ‘jazz’. Aan het einde van het openingsnummer haalt hij al aan dat hij de wortels ervan beledigend vindt (‘to jazz’ betekende zoveel als ‘opwinden’ en zo werd de muziek weggezet als een wild, geil gedoe) en dat hij die avond ‘stretch music’ zal brengen.

Het geluid van Scott aTunde Adjuah staat er inderdaad om bekend grenzen te verleggen en elementen van verschillende genres te vermengen (van jazz tot trap). Het geheel kreeg nog een extra dimensie door de hele Mardi Gras-traditie waar de trompettist deel van uit maakt – sinds vorig jaar is hij zelfs Chief van een clan. Wat aanvankelijk adembenemend was, werd op de duur echter verstikkend. De muziek werd larger than life en het statement stond wel eens het plezier in de weg. De vraag was dan ook: hoeveel rek zit er nog op stretch music?

Het is daarom goed om deze plaat te horen. Op enkele uitzonderingen na, is het geluid op Axiom een pak minder gespierd en dus soepeler. Neem bijvoorbeeld zijn interpretatie van Guinnevere, de klassieker van David Crosby die Miles Davis in 1970 al de jazzfusie introk. Fans van de Bitches Brew-periode zullen er hun hart ophalen. En ook West of the West baadt in deze elektronische sfeer met hypnotiserende grooves en een glansrol voor toetsenist Lawrence Fields.

Verder krijgen we samen met het publiek in de Blue Note-club de primeur van een nagelnieuw nummer dat de trompettist opdraagt aan zijn moeder: Huntress (for Cara). Diepe bassen komen samen met lijzige percussie en hoog cirkelende lijnen van fluitiste Elena Pinderhughes, die toch elke keer weer een sensatie is. Dit geluid kennen we maar al te goed van zijn trilogie The Centennial Trilogy, maar omdat het intussen niets meer te bewijzen heeft, kan het lekker de tijd nemen om zich te ontplooien.

Zo zal deze plaat een lust zijn voor de fans en strijkt het tegelijk enkele plooien weer glad voor luisteraars als ondergetekende. Dat we hem maar snel weer live aan het werk kunnen zien!