Christian McBride behoort tot de lichting en generatie jazzmuzikanten, die in de jaren ’90 op relatief jonge leeftijd debuteerden en door de enorme instrumentbeheersing en virtuositeit snel naam maakten in de kritische jazzwereld. Een nieuwe orde waartoe in die tijd ook bijvoorbeeld Joshua Redman en Roy Hargrove deel van uitmaakten. Nu behoren deze muzikanten tot de top van de hedendaagse jazz.

McBride is al enige tijd onderdeel van de elite van jongere bassisten, die vooral leven voor de jazz. Af en toe een electrisch uitstapje, waar hij laat horen ook voor een stevig potje James Brown soul en funk zijn neus niet ophaalt. Luister naar zijn live driedubbelaar Live At The Tonic (2006, Rope A Dope USA) waarop naast straight jazz en twee CD’s lang funk- en souljams te horen zijn. Maar McBride is toch vooral op zijn best als hij zijn akoestische bas ter hand neemt in een traditionele trio, kwartet of kwintet bezetting. Op Kind Of Brown zijn dan ook geen non-jazzuitstapjes te horen, maar is het ‘bad to the bone’.

Het groepsgeluid (naast McBride (bss), Carl Allen (drs), Eric Scott (p), Steve Wilson (sx), Warren Wolf Jr (vb)) doet – wanneer de vibrafoon van Wolf wordt ingezet – bij vlagen denken aan Mike Manieri’s Steps Ahead en wanneer het accent ligt op andere instrumenten lijkt het in de verste verte op datgene wat Chick Corea liet horen met zijn Origin of New Trio, alleen dan zonder de Corea toetsenracerij en gebruikmakend van eenvoudigere arrangementen, alhoewel het nog steeds allemaal van hoog niveau is.

De tien nummers liggen comfortabel in het gehoor, soms voor ongeoefende (lees: niet-jazzliefebbers) oren is het zelfs af en toe behoorlijk goed te volgen. Zonder dat het een gladde muzakbedoening wordt. McBride hoeft niet zo nodig te bewijzen dat zijn instrument nauwelijks geheimen kent en ook voor de andere bandleden is egotripperij op dit album niet aan de orde. Iedereen krijgt even veel ruimte, maar leidt dit nergens tot stuurloos gepiel, wat Kind Of Brown prettig beluisterbaar maakt.

Christian McBride stelt met dit nieuwe album geen nieuwe wegen in, maar levert een degelijk, qua tijdsgeest nauwelijks te traceren, maar evenwel prima album af. Behoudend, maar niet oubollig en evenmin niet enkel voor die ene jazzpurist bestemd. En wie zich in de tweede ring, ver van dat benauwende, in zichzelf gekeerde jazzkringetje bevindt, zou dit album op zijn minst eens een keer moeten gaan beluisteren.