Evenals John Hammond Jr. wordt Chris Smither beschouwd als een meester in de moderne akoestische blues & folk. De basis legde hij tijdens zijn kinderjaren in New Orleans waar hij snel overschakelt van piano naar een oude ukelele die hij thuis vindt. Het verklaart zijn latere, voortreffelijke fingerpick techniek, die hij ontdekt bij pioniers als Lightnin’ Hopkins. De registratie van de passage van Mississippi John Hurt op het podium, van het Newport Festival in ’63 laat een onuitwisbare indruk na, evenals Dave Van Ronk en andere poëtisch georiënteerde troubadours en filosofen. Eric Von Schmidt moedigt Smith aan om de folkscène van New York en Cambridge te verkennen en zo verzeilt Smither in Boston.

In 2014 vierde Smither de vijftigste verjaardag van zijn muzikanten bestaan met Still On The Levee een terugblik met assistentie van leden van Morphine, Allen Toussaint en LWIII. Wainwright figureert hetzelfde  jaar op Link Of Chain, samen met Dave Alvin,  Bonnie Raitt, Mary Gauthier en talloze andere muzikanten en singer-songwriters die Smithers’  opmerkelijke songwriters capaciteiten nog eens fijntjes illustreren. Smither beperkt zich de laatste tijd overigens niet tot achteruitkijken, getuige het met nieuw werk gevulde Call Me Lucky.

More From The Levee is resterend materiaal van de sessies die Smither in 2013 in The Music Shed in New Orleans vastlegde met hulp van ‘good folks. Lonely Time klinkt nog even aangrijpend als vijftig jaar terug op het uit 1970 daterende platendebuut I’m A Stranger Too van een jonge, nog zoekende singer-songwriter. Uit de jaren negentig vinden we I am The Ride, het grandioze Caveman werd weerhouden uit Small Revelations. De knappe countryblues Drive You Home Again. stamt eveneens uit die vruchtbare  samenwerking met producer Stephen Bruton.

Met het klimmen der jaren klinkt het stemtimbre nog wat verweerder, in combinatie met de nieuwe sobere benadering op deze sessies toont het de tijdloze klasse van dat ‘gereviseerde’, oudere werk. Zo horen we In Let It Go naast Smithers’ rauwe parlando, footstomps en vloeiende gitaarpicking flamboyante pianoriedels van Allen Toussaint.

More From The Levee is een interessante, aanvullende terugblik die afgesloten wordt met Old Man Down en Father’s Day wordt overigens aangevuld met een nieuwe song, het pretentieloze maar indringende What I Do.