Chris Montague
Warmer Than Blood
Chris Montague geldt als één van de beste en meest avontuurlijk gitaristen binnen de Britse jazz. Na jaren in bands en in samenwerkingsprojecten gespeeld te hebben overweldigd hij nu met Warmer Than Blood, zijn eerste album onder zijn eigen naam waar de albumtitel ook de naam voor zijn trio genoemd mag worden.
Montague kwam in 2009 volop in de schijnwerpers nadat hij met het trio Troyka debuteerde, de band waarin ook toetsenman Kit Downes en drummer Joshua Blackmore speelden. De fucked-up jazz die de mannen speelden bleek een ware traktatie voor het oor en met de twee albums (Moxxy (2012) en Ornithophobia (2014) die volgden werden ze alleen maar grandiozer.
Sinds zijn entree binnen de jazz nam hij, naast Troyka, handenvol albums op en werkte met vele Britse muzikanten samen. Onderhand ook al een ‘associate member’ van de Royal Academy of Music en prijswinnaar van de jazz composers categorie van de Arts Foundation, werd hij ook gelijk maar gekroond tot één van de grootste talenten van de laatste 25 jaar.
Alle hulde is zeer terecht. De kracht van Montague is dat hij gewoonweg nooit de muzikale voorspelbaarheid zoekt. Altijd op zoek naar de avontuurlijkste muzikale wegen, zichzelf immer uitdagend om het uiterste uit zijn gitaarspel te halen. En hij is altijd door likeminded mensen omgeven.
Voor Warmer Than Blood vroeg hij Troyka maatje Downes, de fabelachtige toetsenman en ook al zo’n reusachtig talent, en dienst partner Ruth Goller, de meest gedreven bassiste van de UK, die haar sporen verdiende in het legendarische Acoustic Ladyland en daarna met Melt Yourself Down en in de nieuwe samenstelling van het geweldige Vula Viel haar grote talenten laat horen. Mooi ook dat Downes piano speelt en Goller juist elektrische bas, het creëert steeds spannende sound met Montague’s elektrische gitaar.
Warmer Than Blood is met deze twee muzikanten erbij een waar super jazztrio-album geworden waar de composities van Montague dan wel de leidraad zijn en zijn spel buitenaards goed maar waarbij de rollen van Goller en Downes al net zo indrukwekkend zijn. Niet raar dus dat Montague het stempel Warmer Than Blood Trio op de band plakte.
Warmer Than Blood is een super avontuurlijk album dat met albumopener Irish Handcuffs (introduction) dan nog wel met Montague alleen ingetogen begint maar in de triobezetting tot iets buitengewoons uitgroeit. Onvoorspelbaar, intrigerend en indringend. En wat een fascinerend en uitdagend gitaarspel. De titeltrack is daarna nog indrukwekkender, ingetogen opgezet met geweldige wisselwerking tussen wonderbaarlijk mooi piano, bas en gitaarspel. De wonderbaarlijke klasse van het trio in volle emoties blootgelegd.
Het uitdagende FTM met z’n vreemdsoortige ritmes vanuit de klankkast opgezet geeft het trio alle ruimte laag over laag de spanning op te bouwen. Uitermate fascinerend. Het dwarse C Squad sluit daar naadloos op aan. Luister alleen al naar die diepe donkere baspartij en alles meer dat Goller uit haar bas haalt en het briljante samenspel van Montague en Downes. Het solo door Montague gespeelde Moira is dat weer zo hartbrekend als je ze wilt hebben.
Montague’s spel is zo rijk als je maar van een gitarist kunt krijgen. De basis mag dan in de jazz liggen, hij put net zo vaak uit de folk en rock dan weer uit de improv en alternative. Zijn gitaarspel is zo rijk en veelzijdig dat je er altijd meer van wilt horen. De samenwerking met Downes en Goller is ronduit geniaal. Wat weten deze muzikanten elkaar toch moeiteloos te vinden en wat brengen ze een groots palet aan emoties teweeg. Luister alleen al eens naar de bloedmooie afsluittrack Rendered en hoor hoe fascinerend goed deze muzikanten spelen.
Warmer Than Blood is een weergaloos album. Een absolute aanrader. Superrijk in kleur en sferen, onnavolgbaar in avontuur en briljant spel. Een album om geen genoeg van te krijgen. Dus graag meer van dit fantastische trio. Veel meer.
