Met de muzikaliteit van Matthew O’Connell zit het wel goed. Samen met zijn broers Joe en Greg brengt hij vroeger vele uren in de garage door waarbij ze aan huis, tuin en keuken elektro folk knutselen. Het is bijzonder hoe ze hierin die landelijke North Carolina sfeer met weinig aardse elementen zo treffend weergeven. Joe O’Connell schuift zichzelf naar voren om als alter ego Elephant Micah bijzondere psychedelische sfeerimpressies neer te zetten. Dit wordt ook door Jason Molina, die hem op tournee meeneemt, en het onafhankelijke platenlabel Western Vinyl welke hem vervolgens contracteert opgemerkt.

En Matthew O’Connell? Die doet de nodige speelervaring in de begeleidingsband van zijn broer op, verdiept zich in metaaltrommels, en gaat bij Moog Music aan de slag. Daar leert hij om synthesizers volgens eigen wensen te reproduceren en werkt aan een eigen gevormde unieke sound die hij op Half Mirror in het spirituele Billowing weerkaatst. Toch blijft Matthew in eerste instantie mijlenver van het geluid verwijdert waarmee Elephant Micah naam maakt, en verbreed hij zijn muzikale kunnen door zich bij de hardcore punk scene aan te sluiten. Totdat hij weer in het vizier van Western Vinyl verschijnt en deze hem als een verloren zoon binnen halen. Met de nodige bagage durft hij het aan om als Chorusing met het intieme persoonlijke beeldschone Half Mirror aan de slag te gaan.

De platenmaatschappij is met het uitzonderlijke talent van de singer-songwriter bekend, welke zich net als zijn broer bescheiden en intiem opstelt maar ook stevig uit kan pakken. Joe O’Connell bewijst hem hierbij een vriendendienst door de baspartijen in te spelen en de productie op zich te nemen. De dreigende baslijnen klampen zich aan de griezelige gitaarakkoorden vast welke als geesten van het geweten van de afgelopen nacht in Midday Sun de slaapkamer binnendringen. Het verdovende trippende gevoel waarbij felle zonnestralen zich langs de gordijnen murwen om het lichaam van de schemerige nadreunende opdringerige kater te ontgiften.

Om niet te verdwalen neemt gids Matthew O’Connell je in een excursie door het zelf gecreëerde landschap bij de hand welke bij die vredige rustige geklimatiseerde thuisomgeving van het bergrijke North Carolina aansluit. Een tocht langs afbrokkelende rotsstenen, zilver gesponnen stromende riviertjes en een vriendelijk wenkende zon die ontwakend aan de horizon verschijnt. Zijn gitaar trotseert hierbij de gevaarlijke natuurlijke omgeving en bewandeld vers uitgehouwen wegen in de bezwerende Blue Ridge bluesfolk. Zijn agressieve punkverleden laat in de ingehouden drang om explosief naar buiten te treden in het afsluitende nagloeiende Mirror zijn sporen achter.

Met de oplopende hartslag van de beklemmende Watching the Beams drones duikt hij diep in zijn traumatische herinneringen die hij tijdens een beangstigende paniekaanval oploopt welke Matthew krijgt wanneer een metro in de krioelende massa van Brooklyn vast komt te zitten. De wereld raast als een versneld opgenomen film voorbij, terwijl de muzikant zich met schrik aan een stoel vastklampt. Hij vraagt hierbij juist aan de luisteraar om de rol van gids over te nemen, en hem goedwillig uit deze benarde situatie te bevrijden.

Half Mirror kenmerkt zich door het mediterende effect en spaarzame zorgvuldig gekozen woorden. Met een hemelse stem introduceert hij zichzelf met de zin I Wade Into The Cold in Cold. De kilte wordt door langsstromende gitaargolven opgewarmd die je in de waterrijke flora en fauna van het sterk gewortelde Whitewaterside meeneemt waarmee hij zich krachtig gegrond neerzet. My Feet Are Planted Wide, Dropped Down In The Cold, Rapids That Ripple White, And Shatter Gold.