‘Fall Line’ is het geografisch fenomeen van de scheidinglijn tussen de prehistorische kustlijn van de Atlantische Oceaan, de gebergten en de vruchtbare vlakten. Het geografisch fenomeen in dit geval de vormt de rode draad op de derde langspeler van Chickasaw Mudd Puppies. Met Fall Line nemen Ben Reynolds en Brant Slay de draad terug op die ze  ruim dertig jaar geleden doorknipten. In de jaren tachtig zette het duo aan de universiteit van Georgia in Athens een gedeelde passie voor rudimentaire gestripte blues en licht ontvlambare  southern rock aangelengd met pallet van de meest uiteenlopende stijlen waarin traditionele country, folk en gospel zich ongeremd vermeien met punk en funk distilleerden ze daaruit een broeierig muzikaal stamppotje. Dat werd met een combinatie van niet zelden zelf gefabriceerde percussie en meer gebruikelijke instrumentatie gitaar en varianten als dobro en lapsteel geassembleerd.

De ‘the good ole  boys from Georgia’ werden beginjaren negentig met tomeloos enthousiasme aangemoedigd door streekgenoot Michael Stipe die op het debuut een handje toestak bij John Keane’s productie van White Dirt en nauwelijks een jaar later pionier Willie Dixon als co-producer flankeerde bij 8 Track Stomp. Het werd een hevig maar kortstondig avontuur na een vliegende start  staakten ze vrij snel hun gezamenlijke muzikale activiteiten.

Het verzoek om hun muziek in de soundtrack van films als ‘Tracing Cowboys’ en ‘The Mechanic’ vormde de aanleiding voor Reynolds en Slay om In 2011 hun instrumenten terug op te pakken, samen met Alan Cowart, de track Florida refereert naar de drummer uit Jacksonville van The Beggar Weeds, destijds tourmates van de Mudd Puppies.

Ondertussen  hebben ze vorige zomer dertien nummers ingeblikt in Athens. Als  deopener 9 Volt uit de luidsprekers spat, weet je het meteen, opzwepende rockende hillbilly met scheurende harmonica gierende gitaren en door een megafoon uitgebraakte zanglijnen worden er oorverdovend en in ijltempo doorgejaagd. Titels als Preacher  Roadkill  Flatcar spreken voor zich, een enkel woord volstaat,  je ziet de personages passeren op rauwe boogieritmiek en ontspoorde horlepijpdans.

“It’s all in the tone cats on a stroll, bream for peas back fire the stream alligator Musselwhite and Slim Harpo”, een hikkende woordenvloed met nijdige harmonica uithalen zo gaat het ongenadig verder tot Animals waarin swampfox Tony Joe White vermeld wordt op dit slopende werkstuk. Het destijds favoriete bandje van Michael Stipe is helemaal terug met grij(n)zende wolven die even gedreven en hongerig klinken als de ‘jonge’ honden meute van pakweg Jon Spencer Blues Explosion of Th’ Legendary Shack Shakers. Adepten van compromisloze  rock en lol worden op hun wenken bediend.