De timing was perfect. De marketing was perfect. Voor zowel Nile Rodgers als Daft Punk. Rodgers leek zijn dagen te slijten in achterafzaaltjes en stevende steeds meer af op wel heel erg vergane glorie. En Daft Punk was ook nauwelijks meer serieus te nemen. Maar Pharrell Williams bleek de verbindende schakel en opeens waren ze allemaal weer hotter than hot.

OK. Chic was natuurlijk van onschatbare waarde geweest voor de doorontwikkeling van de zwarte muziek en hun onweerstaanbare mix van funk, disco en boogie is nog steeds tijdloos. Bovendien was het één van de weinige bands uit de funk-disco niche, die meer waren dan enkel een gimmick: met Nile Rodgers en Bernard Edwards herbergde de band niet alleen twee muzikanten en gewiekste componisten, maar bleken ze ook bijna ingedutte artiesten van een powerboost te kunnen voorzien. De Chic-sound overheerste overal en vooral tussen 1978 en 1984. Daarna was iedereen wel klaar met steeds datzelfde gitaarriedeltje en het teren op die oude successen. Believer (14.11.1983) was het laatste échte wapenfeit en op het in (03.03.)1992 verschenen Chic-Ism werd nog een dappere poging gedaan om het Chic-geluid te reïncarneren, maar was er geen ruimte meer voor die oubollige retro funk-disco van Rodgers en consorten. Want de wereld was aan het housen geslagen en zelfs de toen hippe Masters At Work konden van Chic Mystique, het comeback-nummer, geen evergreen maken.

Na Chic-Ism sloeg het noodlot toe: Bernard Edwards en Tony Thompson verruilden in respectievelijk in 1996 en 2003 het tijdelijke met het eeuwige en was het écht einde oefening voor de originele Chic line-up, waar alleen Nile Rodgers nog van overbleef. Er verschenen nog wel wat overbodige live-albums en enkele verzamelaars en was Chic c.q. Rodgers vooral een fossiel uit de 70’s, die revivalfeestjes opleukten met het spelen van de oude hits.

Totdat in 2013 Daft Punk’s Get Lucky verscheen. Toen was Rodgers opeens weer helemaal de man en kreeg hij een plekje op de mainstage van het grote Glastonbury festival. En telde de discofiel met de Ruud Gullit pet weer helemaal mee. Chic werd voor de zoveelste keer nieuw leven ingeblazen en nieuwe generaties ontdekten het fenomeen dat aan de bakermat stond van de 70’s disco-funk. Alleen ontbrak nieuw repertoire.

En als uit het niets verscheen I´ll Be There. Inclusief een videoclip, die wederom laat zien dat Rodgers eigenlijk vooral een irritante egotripper is. Wie hem wel eens live heeft gezien is vast getuige geweest van zijn gepreek dat zonder hem de carrières van David Bowie, Duran Duran, Madonna, Sister Sledge en Diana Ross ook in het slop waren gekomen en hij de man was die dat toch allemaal voorkomen heeft. Er gaat geen gelegenheid voorbij, die Rodgers aangrijpt om de wereld onomwonden daaraan te laten herinneren. En wat hij tijdens ieder optreden uitvoerig verteld wordt nu ook in die videoclip gevisualiseerd. Het is dat vervelende, narcistische randje van de man in het wit, dat steeds meer een blokkade vormt, want verder is Rodgers nog steeds sympathiek bezig.

En is I’ll Be There de moeite waard en heeft het nummer toegevoegde waarde? Ja en nee. Ja, omdat de Chic sound uniek was en is en deze nieuwe single bewijst hoe onverslijtbaar die sound eigenlijk is. Het is muziek van nu en van dertig jaar geleden en heeft het genoeg power om met andere dancetracks de vloer aan te vegen. Nee, omdat het tegelijkertijd een rip-off en blauwdruk is van wat we al van Rodgers kennen. I’ll Be There is een schaamteloze mash-up van Sheila & Black Devotion, Sister Sledge en Diana Ross, maar dan door de Rodgers wasmachine gehaald. De dansvloer zal echter binnen no time volstromen met deze uplifting track en daarmee wordt het functionele doel volledig bereikt.

Rodgers kent maar één kunstje, herhaalt dat tot gek wordens toe, maar op de een of andere manier worden veel mensen daar nog steeds erg vrolijk van. I´ll Be There is dan ook de gewenste opwarmer dat dient als voorproefje voor in juni te verschijnen It’s About Time, het nieuwe album van Rodgers (of is het nu Chic?) en er dan antwoord komt op de vraag of het overbekende, platgetrapte, maar tegelijkertijd aanstekelijke Chic-geluid anno 2015 nog een album lang kan blijven boeien. Óf Chic wordt écht onsterfelijk of het wordt definitief een clownsact. Het wordt een hete zomer voor Nile Rodgers.

Tracklisting I’ll Be There EP

1. I’ll Be There (vocal)
2. I’ll Be There (instrumental)
3. Back In Old School (vocal)
4. Back In Old School (instrumental)