Chad VanGaalen zou je alweer bijna een oudgediende bij Sub Pop kunnen noemen. De muzikant, animator en kunstenaar uit Calgary brengt alweer ruim vijftien jaar platen uit op het label. Hoewel er onder zijn grillige albums geen klassiekers zijn aan te wijzen, weet VanGaalen toch elke keer weer te prikkelen en regelmatig te overtuigen. Zo ook op dit World’s Most Stressed Out Gardener, waarvan het traditiegetrouw opvallende artwork weer van de hand van VanGaalen zelf is.

Natuurlijk trekken er weer een aantal prettig wankele, galmende en rammelende (folky) popsongs voorbij zoals Spider Milk, Nightwaves, Golden Pear en Nightmare Scenario, waarbij soms een deel van het instrumentarium uit de keukenkastjes lijkt te zijn gekomen en voor inspiratie zowel soft-psychedelische sixtiespop als recentere lo-fi indiepop zijn aan te wijzen.

Flute Peace is een van de drie instrumentals op de plaat. Aanvankelijk wilde VanGaalen een hele plaat vol fluitmuziek maken maar daar zag hij gaandeweg toch maar vanaf. De andere instrumentale stukken lopen uiteen van een fijne zweeftrip door de ruimte (Earth From A Distance) tot een kalmerend cello-stuk: Plant Music.

VanGaalen keert op zijn albums ook nog weleens terug naar krautrock-achtige sferen en op dit eerste officiële album in vier jaar is dat niet anders. Gelukkig maar, want Starlight en Inner Fire behoren tot de boeiendste nummers op het album; een lekker bezwerende cadans omgeven door een palet aan kleine geluidjes, percussie en effecten.

Het dromerig klinkende Where Is It All Going? laat horen dat VanGaalen ook in een minder bevreemdende context een song kan schrijven die binnenkomt. De eenvormigheid van het huiselijke leven in 2020 – dat voor VanGaalen flink wat uren in de moestuin betekende – zou weleens ten grondslag aan deze song kunnen hebben gelegen. Aan de andere, muzikaal speelsere kant van VanGaalens muzikale spectrum is het wat drukker natuurlijk en dat levert richting het einde van de plaat nog het leuke Samurai Sword op: ‘Has anybody seen a Samurai sword? I think I left it leaning up beside the Art House door’. Ook hier weer een rammelende begeleiding, deze keer iets wat op een geïmproviseerde xylofoon lijkt. De krassende cello op het afsluitende Water Brother is op de valreep nog een mooie extra verrassing op deze bonte verzameling songs waarmee Chad VanGaalen zijn reputatie kracht bijzet.