Chad Vangaalen uit Calgary tekende in 2005 bij Sub Pop records. Shrink Dust is alweer zijn vijfde album voor het label. De Canadees staat altijd garant voor eigenzinnige do it yourself indiepop/folk waarvan de instrumentatie maar ook de teksten getuigen van een levendige fantasie. Voeg daar Vangaalens typische falsetstem bij en je hebt de voornaamste ingrediënten te pakken. Zijn laatste album Diaper Island – de titel alleen al – kwam uit in 2011 en kon rekenen op goede kritieken.

In de afgelopen jaren was de creatieve Vangaalen drukdoende met een animatiefilm genaamd Translated Log of Inhabitants, waarvoor hij ook de muziek schreef. De muziek op Shrink Dust hoort in feite bij de film, die later dit jaar zal uitkomen.

Shrink Dust is wederom een lichtelijk bizarre maar nergens extreme plaat die vooral opvalt door de inzet van pedal steel gitaar. Vangaalen – die recentelijk de Flying Burrito Brothers in zijn hart sloot – zet zijn nieuw verworven instrument in op Weighed Sin (“Last night I weighed my sin…”), dat verder wordt verfraaid door mondharmonica. De pedal steel speelt ook een rol op opener Cut Off  My Hands. Het is een van de beste tracks op de plaat; fingerpicking, meanderende dissonanten en een eerste zin die gelijk raak is: “Cut off both my hands and threw them in the sand/ Watch them swim away from me like a pair of bloody crabs”. Welkom in het universum van Chad Vangaalen.

Het tintelfrisse All Will Combine, met een lekker orgeltje, schaart zich onder de conventionelere songs. Monster handelt over een bizarre metamorfose (“…two prying hands that grew out from my shoulders…”). Hier klinkt Vangaalen bij vlagen als The Flaming Lips. Elders schieten soms Sufjan Stevens en My Morning Jacket binnen. Acts die in het verleden enkele fameuze platen maakten. Chad Vangaalen komt hier en daar in de buurt maar weet zijn originele ideeën vaak nog niet in écht memorabele songs te gieten.

Leaning On Bells is een een lekkere stevige (sixties)track met een garagerockriff. Dat is zeker welkom op deze trage plaat maar origineel is toch anders. Op het galmende Where Are You? hebben de geluidseffecten de bovenhand. Het resultaat is een song waarvan de potentie verloren gaat.

Gelukkig is Weird Love – de single – weer een leuk bij elkaar geknutselde track met eigenzinnige instrumentatie en komt Vangaalens voorliefde voor prikkelende thematiek weer naar voren op Hangman’s Son. Kortom, Chad Vangaalen is op Shrink Dust wederom druk in de weer met het bovennatuurlijke, het bizarre en dat levert in ieder geval interessant luistervoer op. Combineer dat met het artwork van zijn hand – vooral de hoes is even prikkelend als weerzinwekkend – en je hebt een plaat die je niet gemakkelijk terzijde kunt schuiven. Voor een plek bij de beste albums van het jaar schiet deze galmende, rammelende plaat echter tekort.