Celebration
Albumin
Celebration, uit Baltimore, ging voor hun vierde album in zee met Bella Union. Dit is na 4AD en Friends Records alweer het derde label van de band. Het is te hopen dat deze nieuwe thuishaven een doorbraak – zij het op latere leeftijd – kan betekenen voor de band. Net zoals stadgenoten Future Islands pas na acht jaar ploeteren dit jaar eindelijk erkenning kregen.
Albumin is echter geen gemakkelijk te doorgronden plaat. Celebration bedient zich van een veelheid aan stijlen. Het stevige, zwaar aangezette geluid bevat elementen uit de southern rock, postpunk, barokke pop, shoegaze en sixtiespop. De rode draad in de songs komt van zangeres Katrina Ford en haar gepassioneerde zang en de markante keyboards van Tony Drummond.
In een aantal gevallen leidt de veelheid aan stijlen en ideeën tot wat stuurloze songs die geen heldere richting of signatuur meekrijgen. Vaker echter werkt de veelkleurige dramatiek van de band goed. Razor’s Edge opent met dreigende keyboards en Fords zang, in combinatie met aanhoudende drumfills, houdt de aandacht moeiteloos vast. Tomorrow’s Here Today is een ode aan nieuw leven en opent heel treffend met heldere, ambienteske klanken om vervolgens door te stoten naar krachtige, stuiterende pop. Middels Walk On en Blood Is The Brine waagt Celebration zich aan sixties girlgroup pop en fifties pop/doo wop. Binnen tien minuten is de band al flink van kleur verschoten.
De southern (funk)rock van I Got Sol begint lekker en smaakt naar meer. Natuurlijk is het weer Tony Drummond die de boel mooi inkleurt. Ook de gitaren doen lekker van zich spreken. De versnelling na ruim twee minuten voegt helaas niet veel toe aan deze even diepe als (aanvankelijk) fraai beheerste track. Chariot, met zijn kerkorgel en soft-psychedelische seventies sferen is een hoogtepunt. Een beeldende en dwingende song die Ford en Drummond overtuigend naar zich toetrekken. Het zijn songs als Chariot die de kracht van Celebration het best illustreren en van de band een rijke aanvulling op de Bella Union-stal maken.