Cavern of Anti-matter is een instrumentale band, bestaande uit  Holger Zapf,  Tim Gane en Joe Dilworth. Deze laatste twee zijn beide bekend van Stereolab en dat is zeker terug te horen in dit nieuwe project. Net als bij die band is bij Cavern of Anti-Matter de invloed van herhalende krautrock en analoge elektronica zeer groot. Waar Stereolab daar nog invloeden van Franse chansons en noiserock aan toevoegt pakt dit project het echter rechtlijniger aan en probeert het met minimale middelen een donkere, futuristische sfeer neer te zetten.

De invloed van elektronica weegt het zwaarst op Void Beats/Invocation Trex. Drumcomputers, effectpedalen en analoge synthesizers dwingen de muziek richting kosmisch klinkende krautrock, maar door de ritmes en knusse bassen is 90’s acid house ook nooit ver weg. Ondanks die acid house invloed blijft de muziek echter kil en afstandelijk, zeker op de eerste helft van het album. Live drums en elektrische gitaar geven rauwere accenten aan het geheel, maar versterken juist de koude, donkere sfeer. Het is alsof de band expres een ondoordringbare, verstikkende sfeer wil neer zetten. Dit is bewonderenswaardig en zeker aan te prijzen, maar na de zoveelste futuristisch aandoende synthklank, die tot in den treuren herhaald wordt, slaat de verveling toe en dan helpt het niet mee dat dit album 72-minuten duurt.

Toch heeft het ook grotendeels te maken met stemming en het wel-of-niet oppakken van de juiste sfeer. In de woonkamer klinkt dit album al snel te steriel en in de nacht wekt het minimalisme en de herhaling al snel een gevoel van vermoeidheid op. Juist een actieve omgeving – in de trein of op een druk terrasje in de zon – lijkt het tot leven te komen en te ondersteunen  wat er in de omgeving gebeurt. Zo wordt het een audiovisuele ervaring, kun je wel zeggen.

Naarmate het album vordert wordt er geflirt met toegankelijkheid en een meer open geluid. Ritmische invloeden van drum and bass komen voorbij,  sommige passages klinken jazzy en er is zelfs ruimte voor gevoelige pianoklanken. Een aantal keer zorgen dit soort momenten ervoor dat tracks op een climax afstevenen, die zonder uitzondering altijd wordt afgekapt. Mogen we hier als luisteraar niet van genieten? Jawel, maar we moeten er wel moeite voor doen. Als je dat doet en je hebt de juiste stemming en –omgeving gevonden dan openbaart zich een mooi in elkaar zittende genre werkje. Enkel dan…