In de serie Golden Years of Dutch Pop Music zijn in de afgelopen vijf jaar zo’n tachtig delen verschenen. Vrijwel alle commercieel succesvolle namen uit de geschiedenis van de Nederlandse rock ‘n’ roll, Indorock, al dan niet Haagse Nederbiet, palingpop, albumrock uit de sixties en seventies, psychedelica, progressieve pop, symfo, de Nederlandstalige hausse van begin ‘80 en dialektpop zijn inmiddels samengevat op handzame dubbel-CD’s. Ook verschenen al een boek met anekdotes en een paar verzamel-cd’s met ‘nuggets’ uit de jaren zestig en zeventig. Langzamerhand is de bodem dus wel in zicht, zou je zeggen.  

Toch verschijnen er dit voorjaar weer dubbelaars met namen die niet misstaan in het rijtje van Golden Earring via The Blue Diamonds tot Peter Koelewijn, van De Dijk via The Jumping Jewels, The Cats en Livin’ Blues tot Herman Brood. Een van de twee, Sweet D’Buster, hangt zelfs vrij nauw samen met Herman Brood: zij schreven het nummer waarmee hij een van grootste hits scoorde, Still Believe, en op zijn versie speelde Buster-saxofonist Bertus Borgers ook mee.  

Over het andere nieuwe deeltje gaat het hier: Catapult. In 1974, eigenlijk al in de nadagen van de ‘glamrock’, bestormde het vijftal (zanger Cees Bergman komt uit Katwijk, daar zal de door Barry Hay bedachte bandnaam mee te maken hebben) de Nederlandse hitlijsten met een poldervariant op Dynamite en Tiger Feet van het Britse Mud, dat via Avro’s Toppop in twee weken tijd razend populair werd in Nederland. Terwijl de eerste twee hits van Mud elkaar afwisselden op de toppositie van de hitparade, kwam debuutsingle Hit The Big Time tot halverwege de hitparade. Opvolger Let Your Hair Hang Down was die zomer, tegelijk met Mud’s derde hit The Cat Crept In een Top 5-hit. Ook Catapult scoorde in dat jaar drie keer, in de winter raakte het toepasselijke (A big hand for a) Teenybopper Band aan de Top-10.  

Anders dan een groep als Mud, die stevig aan de leiband van producers en songschrijvers Chinn & Chapman loopt, schrijven Veerman en zijn vier collega’s alles zelf en letten ze goed op het productiewerk van Jaap Eggermont. Met name op de eerste singles gebruikt de groep de B-kantjes om te bewijzen dat ze ook andere genres beheersen. Springtime Ballyhoo, de B-kant van Seven Eleven uit 1975, doet meer dan vaag denken aan Deep Purple, al lijkt het meer een gimmick-achtige imitatie dan een echte tribute. In de laatste jaren (de groep maakt platen tot en met 1978) wordt de sound wat eenvormiger. In 1976 wordt nog gescoord met Remember September (de glamrock is hier ingeruild voor een discosausje) en Here We Go. Daarna blijven hits uit. Er verschijnen in 1974 en 1976 ook LP’s, maar Catapult is toch vooral een singles-band.  

In 1978 bewijzen de vijf Catapults samen met Eggermont dat ze nog altijd voeling hebben voor wat leeft. Niet als Catapult, maar onder de naam The Surfers verzorgen ze een soundtrack bij de in die zomer snel opkomende surfrage. Windsurfin’ wordt een Top-5 hit, de eerste die het vijftal met Eggermont scoort sinds 1974. Opvolger Windsurfin’ Time Again komt een zomer later ook tot halverwege de hitlijsten. Met dit nummer en vooral met derde single Girls On the Beach bewijzen ze hun productie-skills. Zoals muziekjournalist Robert Haagsma, de vaste schrijver van de begeleidende boekjes bij de CD’s in deze serie opmerkt, klinkt dit meer als The Beach Boys dan The Beach Boys zelf in 1978. Uit het groepje dames dat de zang op deze singles verzorgt, ontstaan The Dolly Dots.  

Terwijl The Surfers tot 1981 door gaan, met op de hoesjes een paar mooie meiden in plaats van de heren die de plaatjes echt gemaakt hebben, ontstaat in 1979 een nieuw alias: The Monotones: Mono is een leuk vormgegeven ode aan de oerperiode van de radio, de jaren twintig en dertig die een flinke hit wordt. Het is evenwel de vraag of dit rechtvaardigt dat op een dubbel-cd over Catapult het alias The Monotones met maar liefst twaalf tracks moet zijn vertegenwoordigd. Net als acht nummers van The Surfers niet helemaal op zijn is.  

Let wel: we hebben het hier over een serie met de hoogtepunten van zestig jaar Nederpop. Daarin is op een dubbel-CD waarvan Catapult het vlaggenschip is feitelijk de hele tweede CD gewijd aan twee satelliet-acts die beide niet meer dan eendagsvliegen zijn. Dan had het meer op zijn plaats geweest om op die tweede CD ruimte te bieden aan de veelheid van producties die vanaf 1978 onder de naam Cat Music door de vijf heren zijn gemaakt: 35 hits voor André Hazes (zijn werk tot 1983 is nota bene óók bij Universal uitgebracht), losse acts als Tower en The Videokids en de Nederlandstalige lol van Rubberen Robbie. Die groep ontstaat als een parodie wordt gemaakt op Ca Plane Pour Moi van Plastic Bertrand (Rubberen Robbie is de ‘vertaling’ van die artiestennaam). In de jaren rond 1980 parodieert de groep met een stevige knipoog de Stars On 45-medleys van voormalig kompaan Jaap Eggermont: De Nederlandse Sterre Strale Overal haalt de top, Meer Nederlandse Sterre en De Nederlandse Sterre Die Viere Carnaval zijn ook grote hits. Voor het evenwicht in het overzicht was een greep uit al dat repertoire op CD 2 een betere keuze geweest dan een half album van The Monotones en instrumentale B-kantjes van The Surfers.