Cassandra Wilson blijft een lekker wispelturig artiest die niet gemakkelijk te plaatsen valt. Maakt ze nu jazz maakt ze nu rhythm & blues? Voor haar nieuwe album Thunderbird trok ze T Bone Burnett, de man die bluegrass via de soundtrack van O Brother Where Art Thou? een nieuw leven schonk, aan als producer. Het blijkt een perfecte keuze.

En na een prachtige serie albums klinkt Cassandra Wilson in zijn productie relaxter en beter dan ooit. Dat heeft zondermeer te maken met de muzikanten die altijd in de nabijheid van Burnett hun opwachting maken en altijd een soort van improvised-in-the-studio aanpak hanteren. Met een gitarist als Marc Ribot en een drummer als Jim Keltner ben je dan al snel winnaar. Maar de songs en Cassandra’s stem doen natuurlijk de grote truc op dit album.

Reeds vanaf de eerste tonen van Go To Mexico opgebouwd rond een sample van Hey Pocky-a-Way van New Orleans legends The Wild Tchoupitoulas zit de sfeer er goed in. Die zuidelijke swing laat ze daarna nog optimaal terugkomen maar de fascinerende slideblues van tracks zoals Easy Rider imponeert evenzeer. Juist de Zuidelijke Mississippi blues en New Orleans swampfunk blijkt Wilson perfect te passen en haar stem past zich er naadloos op aan.

Het maakt van Thunderbird haar meest toegankelijke album in jaren en nu al een van de meest bevredigende albums van het jaar.