Degelijk album van een singer-songwriter die als geen ander intelligent weet om te gaan met haar beperkingen.

Als zangeres probeert Rodriguez nooit om de grote vertolkster uit te hangen die ze nu eenmaal niet is, en muzikaal en tekstueel houdt ze haar nummers aangenaam toegankelijk, of het nu het pikante Devil In Mind betreft – geschreven in samenwerking met haar vroegere duopartner en mentor Chip Taylor –, de spannend ingehouden rocker I Cry For Love – waar Chip in zijn eentje voor tekent – , dan wel de vrolijke country van Lake Harriet uit eigen koker. Intense ballads vormen niet Carrie’s sterkste punt als soloartieste, maar dit probleem is hier overtuigend opgelost – zo heeft Rodriguez opnieuw Taylor ertoe geïnspireerd zijn vakmanschap in te zetten om Cut Me Now perfect toe te snijden op haar interpretatieve mogelijkheden, en verder deed ze uit het repertoire van geestverwant Ben Kyle (met wie ze in 2011 het minialbum We Still Love Our Country uitbracht) een weloverwogen gouden greep in de vorm van Get Back In Love. Als het om zelfgeschreven songs gaat, is Carrie op haar best waar ze bittere liefdeservaringen in luchtige melodieën heeft weten te vangen, vooral in Tragic en Brooklyn. Daarnaast is ze charmant op dreef in het met gitarist Luke Jacobs gecomponeerde en gezongen I Don’t Mind Waiting, een staaltje speels oubollige romantiek, dat althans qua atmosfeer doet denken aan Bing Crosby en Perry Como.

De spontaniteit van Give Me All You Got is volgens Carrie’s producer Lee Townsend te danken aan zijn streven om de dynamiek van de band – Rodriguez’ eigen begeleiders op het podium, onder wie legende Don Heffington – ‘live in the studio’ recht te doen. Ongeacht het intuïtieve karakter van de sessies ging het er in de goede zin van het woord gepolijst aan toe, want Carrie’s professionals weten exact waar ze gas moeten geven of juist terugnemen; dit blijkt onder meer in hun beheersing van de tegenwoordig allerminst vanzelfsprekende kunst om de fiddle van hun werkgeefster te ondersteunen in plaats van weg te drukken. Het wekt dan ook geen verbazing dat ze naast de bazin alle vijf als arrangeur worden vermeld

Slotsom: geen schijf voor de eeuwigheid, wel een met groot ambachtelijk vernuft in elkaar gestoken popplaat, die nog net genoeg toefjes country bevat om in aanmerking te komen voor de rubriek ‘roots’.