De grote golf van albumreleases ligt alweer een tijdje achter ons. Soms is er een band die er bewust voor kiest om die drukte te omzeilen waardoor er op een later tijdstip meer aandacht voor ze is. Bij het uit Berlijn afkomstige Carolina Lee werkt dit in ieder geval in het voordeel. Juist tegen het einde van het jaar maak je de balans op en kom je tot de conclusie dat het beter is om die goede voornemens nog maar een jaar uit te stellen. In het geval van Nadja Carolina zit ze te midden tussen de puinhoop van een gesneuvelde relatie en sorteert ze de momenten in haar hoofd. Herbruikbaar, tijdelijk in de ijskast en ongeschikt. Er ligt een flinke stoflaag op de drumpartijen van Letting Go, waar ze zichzelf doorheen moet werken. Nadja Carolina acteert een beter bestaan, zonder de kartelrandjes, juist die kartelrandjes maken het zo persoonlijk.

It’s Still Now bezit dezelfde soort mislukkingen die zo pijnlijk op het Haunted Houses debuut aan bod komen. Kleine poppenhuis verhaaltjes met een trieste afloop of een verlangend open einde. Er zit zoveel broeierige jaren zestig folk in It’s Still Now, maar ook net zoveel kunstmatige Burt Bacharach keyboardprullaria kitsch. Er zit zoveel verbitterde fragiliteit in de stem van Nadja Carolina, tegelijkertijd zoveel dromerige hoop en zoveel onderliggende wanhoop. Ze is een romanticus zonder romance, een beminnende minnaar zonder liefde in haar leven. Het is een noodzaak om gebroken hartenliedjes te schrijven, omdat het geluk zich simpelweg nog niet aandient.

Het is echter geen storende factor. Nadja Carolina heeft een mijmerende verzachtende voordracht en de overige drie Carolina Lee bandleden cijferen zichzelf zodanig weg dat ze amper genoemd worden. Het zijn slechts schaduwen die zich over de zangeres ontfermen; ze kleuren de muziek verder sprookjesachtig in. Het filmische Change of Mind wiegt je slaapwandelend door de twijfel heen. Faalangst overheerst en maakt een herstart vrijwel onmogelijk. Pogingen om er Portishead triphop tussen te stoppen worden abrupt onderbroken. De gitaar krijgt net als de frontvrouw niet de kans om te shinen, alsof ze een hoogtepunt bewust vermijden.

Savvy Heart stelt veranderingen uit en haalt de uitdaging uit de dagelijkse sleur. De gitarist heeft er genoeg van om het geplaveide pad te vervolgen en geeft er een psychedelische twist aan. En dan komt er eindelijk beweging in de stroperige stroeve voordracht. De duisternis neemt het over, de nacht waakt over het mysterieuze jazzy A Walk in the Park, waar spookachtige engelenstemmen vanuit de sterrenhemel nederdalen. Die fantasierijke bezieling verdwijnt als de ochtendglorie het realisme schenkt en er voor dromen geen plek meer is. Het aan Velvet Underground herinnerende If I Try breekt door dat winterse pantser heen en laat het licht toe. En dan ontdek je bij toeval de kenmerkende gebrekkige Engelse vocale raakvlakken tussen Nico en Nadja Carolina, die beiden een Duitse achtergrond hebben.

Onder die geharde leemlaag wacht de lente geduldig af om zich te openbaren. Vers groen dringt zich op en bereikt in het ontdooiende One More Day de bovengrond. Het lange wachten laat zich lonen en verzilvert de bedekkende zonnestralen. Maar dan slaat alsnog de vrieskou toe. Het zelfbewuste Seven gunt zichzelf maar een sprankje geluk, net genoeg om zich te voeden. Het is een hele klim om de top te bereiken, en soms is het prima om je met een beetje zekerheid te prijzen. Nadja Carolina accepteert dat ze de eeuwige verliezer is. Ahead of Me stelt die rol nogmaals veilig. Carolina Lee zal nooit een optimistische plaat maken, dat past gewoon niet bij dit sobere gezelschap. Carolina Lee proost niet op het nieuwe jaar, maar proost op het gegeven dat ze weer een jaar overleven.