Bij de naam CJ Camerieri zal er bij veel luisteraars nog niet direct een belletje gaan rinkelen. Toch vervulde de uit New Jersey afkomstige hoorn en –trompetspeler al belangrijke assisterende rollen op albums van Paul Simon, Bon Iver en Sufjan Stevens. Zijn kring van bevriende  muzikanten werd nog groter met het mede zelf opgerichte  kamerensemble YMusic, waarmee hij al meerdere prijzen won. Nu werd het eens tijd voor een soloproject, moet hij gedacht hebben. Nou ja, soloproject: in CARM is hij vooral componist en bandleider van de groep vrienden en kennissen die hij voor dit debuut heeft verzameld. Aan de binnenkant van de albumhoes staat een complete essay  over de noodzaak en het culturele belang van dit album, dat de blazerssectie op elke track prominent in de hoofdrol zet. Een inleidend essay, dat klinkt een tikje pretentieus, niet?

Toch begint dit album alles behalve experimenteel of pretentieus. Zeg maar gerust ronduit ingehouden en melancholisch. We horen gevoelige zang van Sufjan Stevens op Song of Trouble, ondersteunt door blazers van Camerieri en subtiele pianotonen. Afsluiter Land wordt gezongen door Justin Vernon (Bon Iver), sluit daarbij aan en gebruikt dezelfde pianomelodie als de openingstrack. Zo is de thematisch cirkel van dit album weer rond. De poppy liedjes met een folk inslag geven de luisteraar een totaal verkeerd verwachtingspatroon voor dit debuutalbum. Het is niet zo dat CARM het liedje schuwt, maar de andere tracks met gastvocalen zijn veel meer experimenteel.  Zo laat Already Gone synthesizers horen die zo uit een 80’s horrorfilm lijken te komen, terwijl de blazerssectie meer doet herinneren aan de bombastische filmscore van een groots epos, waar Ira Kaplan en Georgia Hubbley van Yo La Tengo en minimaal duet overheen zingen. Nog bevreemdender is de door Shara Nova (My Brightest Diamond) met veel gevoel gezongen ballad Tapp. Haar vocalen worden meermaals gesampled (met Justin Vernon op OP1 sampler, iets wat hij vaker doet binnen dit project), gedubbeld, vervormd en weten zich vergezeld door flarden noise en beats. Zelfs de blazers klinken dreigend.

Zo maakt zelfs de meer liedjesgerichte, toegankelijke kant van CARM het de luisteraar niet makkelijk, maar staat het alsnog in sterk contrast met de instrumentale tracks. Zo horen we minimale techno door de inbreng van Dustin Zahn op Nowhere, Spaghetti Western invloeden, synthesizers die je nog het best kunt vergelijken met een opstijgend vliegtuig en een ritmesectie die herinnert aan hiphop. Hiphop invloeden die we trouwens wel vaker terug horen. Dat het nog gekker kan bewijst Invisible Waves waar melancholische blazers al snel ondersteunt worden door drones, glitches, feedbackende gitaren en gierende noise. Een track van apocalyptische proporties. Tot slot bewijst electronic duo Mouse on Mars dat er altijd baas boven baas is, met hun bevreemdende kruising van acid house, UK garage en breakbeats waar blazers, piano en percussie het tempo nauwelijks kunnen volgen en over elkaar heen buitelen in een soort freejazz orgie van chaos: de soundtrack van een op hol geslagen en versneld afgespeelde tekenfilm!

Dat deze recensie meer leest als een uitgebreide, maar enigszins verwarrende track-bespreking komt omdat je als luisteraar vooral veel hoort en steeds weer nieuwe dingen ontdekt.  Verschillende Genres, stijlmixen, dissonante botsingen, creatieve ideeën, intense emoties – alles komt bij elkaar in een moeilijk te definiëren project. CARM doet met voornamelijk blazers en synths in de hoofdrol echt zijn eigen ding, waarbij je de genre-invloeden steeds duidelijk hoort, maar er nooit echt de vinger op kan leggen waar het nu eigenlijk thuishoort…. Knap!