The Libertines zijn weer bij elkaar, treden weer op en brengen dit jaar een nieuwe plaat uit. En alsof dat nog niet genoeg is: Carl Barât, samen met Pete Doherty het hart van die band, heeft zijn tweede soloplaat afgeleverd. Samen met een door advertenties (meer dan duizend reacties!) bij elkaar geraapt clubje muzikanten dat hij The Jackals heeft genoemd. Het rammelt ouderwets. Dat is positief.

Want The Libertines rammelen ook zo lekker. Dat levert lang niet altijd ijzersterke composities op, maar wel een ongepolijst geluid dat zo goed past bij het opstandige, punky rock-‘n-rollstemgeluid van Barât. Op Let It Reign valt compositorisch overigens genoeg te genieten. Barât steekt in blakende vorm. Dat belooft nog wat voor die Libertines-plaat.

Het met violen aangeklede Beginning To See is een van de tien prima songs. Pure rock-‘n-roll met een onmiskenbaar Barât-stempel. ‘I don’t believe in people walking on water. I don’t believe in heaven. I don’t believe in hell’, zingt-ie. We hadden niet anders verwacht.

Het is een album waar, op de overpeinzende afsluiter Let It Rain na, lekker veel vaart in zit. We Want More is ook zo’n uptemposong. Het intro is een flagrante knipoog richting Joy Division, terwijl War Of The Roses overduidelijk sporen van Blur in zich heeft. Zo zijn er meer momenten op de plaat waarvan je denkt: waar heb ik dat toch eerder gehoord? Superauthentiek klinkt het dus allemaal niet, maar wel lekker en je voelt dat Barât het allemaal meent. Oprecht en puur.

Het is eigenlijk merkwaardig dat Barât ervoor gekozen heeft albumopener Glory Days als eerste single uit te brengen. Niet slecht hoor, zeker niet, maar samen met Let It Rain wel de minste song op Let It Reign. Het is een wat cynische tekst over een zelfgecreëerde gevangenis.

Het valt op dat Let It Reign een opgewekte plaat is. Barât heeft naar eigen zeggen geen tijd meer om depressief te zijn, omdat hij het daarvoor veel te druk heeft momenteel. Hij is ook bezig met een film.

Het valt op dat het zo goed als de brui geven aan drugsgebruik niet heeft geleid tot creatieve armoede. Carl Barât houdt zich met speels gemak staande naast het beste materiaal van The Libertines en  de sterkste nummers die Pete Doherty schreef zonder zijn maatje.

Het zou een kunststukje zijn wanneer Barât en Doherty straks met een album op de proppen komen met sterker materiaal dan op Let It Reign. We gaan het zien.