Canterbury is een Britse rockband die al een aantal jaar behoorlijk hard aan de weg timmert. Op hun voorgaande albums, Thank You uit 2009 en Heavy In The Day uit 2012 liet dit gezelschap al horen dat ze een goed gevoel hebben voor mainstream rockmuziek met stadion gehalte. Brachten ze beide albums nog uit op hun eigen label, nu is de band getekend door Hassle Records

Op dit derde album gooit de band alle registers open. Een nu of nooit aanpak en daarmee klinken ze grootser dan ooit. Toch zijn daarmee ook de scherpe randjes die ze nog wel eens lieten horen, verdwenen.

Het is niet zo dat de band niet meer stevig uit pakt, eerste single Satellite laat namelijk anders horen. Het vol aangezette refrein vraagt om een vol, meezingend stadion. Ook Expensive Imitation had zo op een voorgaande album kunnen staan. Luke Prebble heeft natuurlijk al dik bewezen dat hij een geweldige stem heeft voor dit grootse nummers, maar op Dark Days bewijst hij zich ook als popzanger in rustigere tracks als Think It Over, all My Life of Elephant. De popinvloeden komen helemaal naar voren in de hele softe afsluiter van het album, Going Nowhere.

Het lijkt een soort overgangsplaat te zijn geworden. De puntige rockinvloeden van vroeger komen in een aantal nummers nog terug, maar daarnaast ontwikkelt deze jonge band zich steeds meer richting de poprock. Met de volle productie en dik aangezette liedjes is Dark Days anders dan de titel doet vermoeden, een mainstream album geworden. Een zwaar offensief richting radio en of dat een betere plaat heeft opgeleverd, valt te betwijfelen