Ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de roemruchte Amerikaanse bluesband Canned Heat is er een CD/DVD uitgekomen genaamd Songs From The Road. De opnames hiervoor vonden plaats in De Harmonie in Bonn voor een enthousiast publiek. Duitsland werd aangedaan als onderdeel van een Europese tournee. Canned Heat is “still going strong” ondanks alle tragedie die de band achtervolgde. Inmiddels zijn er meer dan 38 albums gemaakt en hebben zij een indrukwekkende status van liveoptredens op hun naam.

Canned Heat werd opgericht in 1965 door Alan “Blind Owl” Wilson en Bob “The Bear” Hite. De bandnaam werd ontleend aan een bluessong uit 1928 Canned Heat blues van Tommy Johnson die een alcoholist bezong die “Canned Heat” dronk, een soort spiritus bedoeld voor de verwarming in huis. Wilson en Hite waren beiden bijzonder geïnteresseerd in de Amerikaanse bluesgeschiedenis en waren gepassioneerde verzamelaars van oude bluesplaten. De introverte Wilson was creatief, zorgde voor dynamiek en variatie die de band onderscheidde van een gemiddelde bluesband. Wilson was verantwoordelijk voor twee van de grootste hits van de band: Going Up the Country uit 1968 en On the Road Again uit 1970. Wilson was een eigenzinnige authentieke bluesgitarist en speelde naast gitaar ook voortreffelijk bluesharp. Zijn karakteristieke stemgeluid was geïnspireerd op de oude bluesmeester Nehemia “Skip” James.

Bob “The Bear” Hite was de extraverte tegenpool van Wilson. Hij was een imposante verschijning, een grote kerel met een enorme zwarte baard. Daarbij had hij een bulderend stemgeluid dat ervoor zorgde dat de band en het publiek tot grote hoogte werden opgezweept. Ook hij speelde voortreffelijk bluesharp. Een mooi voorbeeld van Canned Heat in topvorm is de Woodstock Boogie uit 1969 waarbij Hite door zijn enthousiasme bijna door het podium zakt!

De bezetting in de beginjaren van Canned Heat bestond verder nog uit Henry “The Sunflower” Vestine, Larry “The Mole” Taylor op bas, en Adolfo “Fito” de la Parra op drums. Grappig is dat alle bandleden een bijnaam hadden. Die van Alan Wilson bijvoorbeeld was “Blind Owl”, dit kwam omdat hij bijzonder slechtziend was.

Canned Heat was in de beginjaren erg succesvol en kreeg de wind mee door hun energieke optredens op een aantal legendarische festivals in de jaren 60 en 70 zoals Monterey in 1967, Woodstock in 1969 en The Isle of Wight in 1970. Na een aanvankelijk succesvolle periode sloeg het noodlot toe en bleef de band lang achtervolgen. Alan Wilson pleegde zelfmoord op 3 september 1970, een ware schok voor de band. Desondanks gingen ze door met o.a. Harvey Mandel op gitaar. Op 5 april 1981 overleed in Los Angeles zanger Bob Hite en in 1997 overleed Henry Vestine, ook een prominent bandlid uit de beginperiode in Parijs. Als laatste overleed in 2008, zanger/harmonica frontman Robert Lucas na een overdosis.

Momenteel bestaat de band uit de oorspronkelijke leden drummer en bandleider Adolfo “Fito” de la Parra, bassist Larry “The Mole” Taylor, Harvey “The Snake” Mandel op gitaar, die vanwege gezondheidsproblemen tijdelijk is vervangen door de voortreffelijke gitarist John Paulus en Dale Spalding op harmonica, zang en gitaar.

De CD/DVD Songs For The Road bestaat uit 14 nummers en op de dvd staan zelfs nog twee extra nummers I’m Her Man en Have A Good Time. De opnamekwaliteit en mix zijn erg goed en er wordt enthousiast en gedreven gemusiceerd. Je hoort de ervaring en het plezier er nog steeds vanaf spatten.

Het album opent met de klassieker On The Road Again dat erg overtuigend klinkt, enige minpuntje is dat de zang van De La Para niet krachtig genoeg en niet helemaal zuiver is om het nummer volledig te kunnen dragen. Helaas geldt dat ook voor Going Up The Country.

De band laat horen dat zij een scala van blues-stijlen beheerst en goed op elkaar ingespeeld is. Het gaat van subtiele blues, naar bluesrock, jazzy blues en boogie. Time Was is een stevig bluesrocknummer met mooie starts en stops en een spetterende gitaarsolo van Paulus. Daarna gaat het richting jazzy blues. You Don’t Know Where She Went en Nighthawk swingen de pan uit met daarin een hoofdrol voor Dale Spalding op bluesharp. Opmerkelijk is dat Larry Taylor de gitaar net zo goed beheerst als de bas. Het instrumentale Oaxaca lijkt een variant op All Blues van Miles Davis, maar gaat dan verrassend over in een latinachtig groove. Een hoofdrol is zeker weggelegd voor Dale die zich manifesteert als een ware meester op de bluesharp. Een absoluut hoogtepunt is So Sad The World’s In A Tangle. Dit is een stevige bluesrock/boogie met een aanvankelijke Joe Bonamassa-achtige sound die overgaat in een sfeervol Allman Brothers-achtig middenstuk. Een ander hoogtepunt is de slowblues Christo Redentor, naar het standbeeld van Jezus in Rio de Janeiro. De spanning wordt mooi opgebouwd en er is subtiel gitaarwerk te horen wederom van gitarist John Paulus, maar de bluesharpsolo is weergaloos. Natuurlijk ontbreekt ook de Canned Heat hit Lets Work Together niet. Met Euro Boogie sluiten ze prima af. Er is ruimte voor een kekke drumsolo van De la Para en een tweede bassolo van Larry Taylor.