Wat een ongelooflijk aangename verrassing is Is A Beast. In ons land mag hij dan nog relatief onbekend zijn, toch is dit al het vierde volledige album van Cameron McGill (1977). Een muzikant uit Chicago en ook een bijzonder persoon, iets wat al direct blijkt wanneer je zijn ‘biografie’ leest: zo zou hij geboren zijn in 1877 en na een leven als miskend dichter depressief en alleen gestorven zijn in 2056. Die volledige bio (die hij onder meer op zijn Facebook pagina heeft gezet) staat onderaan deze pagina, na de tracklisting.

Bijzonder is niet alleen de muzikant, dat geldt ook voor zijn muziek. Sowieso al omdat die veel meer Brits/Iers klinkt dan Amerikaans. Dat begint meteen met opener Houdini, waarop zijn stem toch wat doet denken aan die van Bono (en nee, reken nou niet op muziek a la U2), daarnaast klinkt zijn accent ook totaal niet Amerikaans. Het nummer kent een leuk gitaarloopje dat in een snellere variant van Thin Lizzy had kunnen zijn. Ook de andere tracks hebben die verfijning die toch minder snel een Amerikaan zou toedichten. De muziek is zeer origineel en eigen, maar toch zeker nog wel toegankelijk. Een vergelijkende naam die tijdens het beluisteren van het album af en toe opkomt is die van Joe Jackson.

Toch zijn de nummers wel lastig te duiden en dat komt doordat McGill gebruik maakt van verschillende (sub)invloeden: new wave, rock, sixties, soms zelfs wat lichte variété. Los van alle genres, het woord dat nog het beste bij de muziek past is ‘verrassend’. De nummers hebben onverwachte, maar mooie overgangen, ze hebben soms fijne tegendraadse ritmes en ze kennen verschillende sferen die toch allemaal uitnodigen om te blijven luisteren. Verder is de zang erg goed en is er een heel prettige mix van instrumenten (de saxofoon is het hele album door ronduit fantastisch). En over bijzonder gesproken, kijk vooral eens naar de songtitels.

Twee nummers verdienen speciale aandacht: allereerst Michelangelo’s Blue Period, hierbij vraag je je direct af in welke film zou regelrecht als filmmuziek gebruikt kunnen worden. Een nostalgisch intro met de strijkers (ook te horen op Counterfeit en Dublin Fight Song), een zwijmelende driekwartsmaat, met een ingetogen maar tegelijk zeer meeslepende zang. Heerlijk!

Persoonlijke favoriet is het prachtige Let’s Make Dinosaurs Extinct. Het begint als ballad, maar gaat gaandeweg over in een hele andere energie, zonder erg uptempo te worden. Dat komt onder meer door de verrassende (ritme)overgangen. De opbouw is werkelijk indrukwekkend. Het nummer kent verder een fijne, intieme zang en – niet te vergeten – ook een goede tekst. Wat dat laatste betreft is dat overigens geen uitzondering, maar eerder regel op dit album.

De nummers blijven in je hoofd hangen, maar vanwege de eigenheid schreeuwen ze toch tegelijk om nog een keer gedraaid te worden. En nog een keer… Hoe kan het dat deze man in ons land zo onbekend is, terwijl zijn muziek zo raak is?

Tja… Die vreemde bio van hem heeft het over een miskend dichter. Zorg ervoor dat dit niet gaat gelden voor McGill als muzikant. Dit is er één die je snel moet leren kennen, grote kans dat je dan over een aantal jaren heel stoer kunt roepen – tegen zo iemand die altijd erg laat pas goede muzikanten opmerkt – dat je de uiterst populaire Cameron McGill al zoooo lang kent: “Toch al zeker vanaf de tijd dat hij dat topalbum Is A Beast uitbracht.”

Hieronder een mooie live-versie van Counterfeit:

Biografie:

Born in 1877 in Calw, on the edge of the Black Forest, Cameron McGill was brought up in a missionary household where it was assumed that he would study for the ministry. McGill’s religious crisis led to his fleeing from the Maulbronn seminary in 1891, an unsuccessful cure by a well-known theologian and faith healer, and an attempted suicide. After being expelled from high school, he worked in bookshops for several years.

His first collection, ‘Stories of The Knife and The Back’, describes a youth who leaves his mountain village to become a poet. The lush instrumentation and beautifully crafted melodies, belie the darker nature of the song content. Mostly focusing on personal admissions of guilt and failure, the album’s characters struggle in coming to terms with their mortality. All throughout, they simply try to find a friend and fall in love.

This was followed by ‘Street Ballads & Murderesques’, the tale of a schoolboy totally out of touch with his contemporaries, who flees through different cities after his escape from home. The collection of material on Streets…takes pop musick to the dark libraries of your old house, inhabits a stark and desperate corner of the mind, and simply tells a good story. The wildly vibrant characters offer their most honest interpretations of the dishonest life. They travel time, fall in and out of love, miss and are missed. These are songs of imminent regret, class IV rapids, European gypsies, pre-renaissance Germany, cities with chips on their shoulder, veterans of domestic war, handwritten letters and handmade harmony, foreign wines and local girls, break-ups and breakdowns, and post-war divorcees.

World War I came as a terrific shock, and McGill joined the pacifist Romain Rolland in antiwar activities–not only writing antiwar songs, but editing two newspapers for prisoners of war. During this period, McGill’s first marriage broke up, he studied the works of Freud, eventually underwent analysis with Jung, and was for a time a patient in a sanatorium.

In 1919 he moved permanently to Switzerland, and brought out Cameron McGill & What Army, which reflects his preoccupation with the workings of the subconscious and with battles against depression…but mostly focuses on learning how to have fun. Their first document was the dense Hold On Beauty which was released four years ago amongst intense fighting. April two years past saw the release of Warm Songs for Cold Shoulders. The most recent chapters are the Deserters EP and the forthcoming Is A Beast.

He never won the Nobel Prize, but his mother always loved him. Until his death in 2056, he lived in seclusion in Illinois.