×

Recensie

Alternative

22 mei 2023

Califone

Villagers

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Jealous Butcher

Villagers Califone Alternative 4 Califone – Villagers Written in Music https://writteninmusic.com

De Tim Ruti levensweg bewandelt als een gemarkeerde bloedlijn de nodige hobbelige obstakels die van hem een verknipte persoonlijkheid maken. Het begint allemaal zo mooi als zijn psychedelische blues grunge band Red Red Meat begin jaren negentig een groot platencontract bij Sub Pop binnenhaalt. Toch heeft het dan al een naargeestig donker randje. Zijn eerder gestopte relatie met bassist Glynis Johnson heeft een wrange afloop, als ze vrij snel na het beëindigen daarvan aan AIDS overlijdt. Tim Ruti stort zich geheel op zijn muzikale loopbaan. Vooral de prachtige gevarieerde derde Bunny Gets Paid plaat wordt erg goed ontvangen. De balans tussen stevig van zich afbijtend rockwerk en sobere treurjuweeltjes is volledig in evenwicht. Toch volgt er met de There’s a Star Above the Manger Tonight country blues al snel een eindigend afscheid.

Vrijgevochten van Sub Pop start Tim Ruti Califone op, waar uiteindelijk alle Red Red Meat leden min of meer aan verbonden zijn. Drummend maatje Ben Massarella is daarvan de enige vaste zekerheid. Tim Ruti houdt het allemaal klein en overzichtelijk, maar verbreed zijn werkveld door er de nodige folk en elektronica aan te koppelen. Ook hier volgen er met de Quicksand/Cradlesnakes, Heron King Blues en All My Friends Are Funeral Singers albums gouden tijden. Ook deze band is gedoemd om een stille dood te sterven. Na Stitches volgt een hiaat van zeven jaar wanneer in 2020 Echo Mine verschijnt. Drie jaar later volgt Villagers. De aandacht is ondertussen aardig weggeëbd, onterecht want ook hier staan prachtige schetsvertellingen op.

Het nostalgische Villagers met lagere school blokfluit partijen. Momenten koesterend vastnieten in herinneringen die een teruggevonden Roxy Music tape oproepen. Villagers, de bijzondere dorpelingen, de kansloze excentriekelingen, het uitschot, en de vastgeroeste conservatieven. De gothic creeps, welke zich met de maanduistere Halloween nacht op excentrieke wijze volledig in morbide geweldplegingen uitleven. Lugubere personages die puur uit verveling hun overige tijd in spirituele Skunkish geestoproepingen verspillen. Maar ook de teleurgestelde dromende gelukzoekers die na de veelbelovende overstap naar de grote steden van een koude kermis de kleingehouden veilige thuisbasis weer opzoeken. Tim Ruti kiest ook voor deze zekerheid.

Villagers heeft een amicaal softrock karakter. Onder die weerspiegelende gemoedzuchtige oppervlakte liggen dieper de tragiekverhalen verborgen. Califone gaat respectvol met de personages om, schenkt ze een naam en een waardig leven. Villagers heeft dus verrassend veel gelijkenissen met de The Village verfilming van M. Night Shyamalan. Ook hier betreft het een beschermende community met zijn zelfgecreëerde eigenaardigheden en normen en waarden. Het is geen rooskleurige wereld, maar het is wel de wereld van Tim Ruti. Sweetly, de herkenbare verslavende liefde voor de zelfkant. Zonder die problematiek identificeert de verhalenverteller zich niet met zijn geboortegrond.

Wat er binnen de muren gebeurt mag niet altijd het daglicht aanschouwen. De The Habsburg Jaw verkniptheid handelt over inteelt, de gestoorde visie om de familiare macht te behouden. Krampachtig piepende instrumentatie zoekt een uitvlucht naar buiten, maar worden strak gedirigeerd ingekapseld. Ox-eye, de liefde als een lustmachine. Een dood in het gezin, versterkt de betrokkenheid. Het benadrukt in Eyelash dat die verbintenis een magnetische aantrekkingskracht heeft. Uiteindelijk schenkt die berustende song zekerheid en geeft het stukje weggestopte verlies terug. Tim Ruti stelt zijn vertrouwde gemeenschap samen en biedt oudgedienden Brian Deck, Michael Krassner, Rachel Blumberg en Ben Massarella in zijn songs onderdak. Ook deze Villagers leveren als vriendendienst dus bouwstenen af.

Villagers is ook afscheid nemen. Een emotioneel zalvend Mcmansions betoog. Het afsterven van een drugsverslaafde vriend, en beseffen dat dit lege hulsel niet meer te redden valt. De grijsheid zuigt dat kleine beetje wilskracht weg. Een strijdbare gitaar gaat voor de laatste keer het gevecht aan, waarna vervagende pianotoetsen de schimmen laten verbleken. Comedy blues zwaarte, het wantrouwen in die bindende geloofsovertuiging. En als zelfs die zekerheid een groot marionettentoneelstuk is, wat blijft er dan nog over? Villagers troost de romantici, die realiseren dat vroeger niet alles beter was. Zonder een verleden ontstaat er ook geen toekomst.



  1. The Habsburg Jaw
  2. Eyelash
  3. Mcmansions
  4. Villagers
  5. Comedy
  6. Ox-eye
  7. Halloween
  8. Skunkish
  9. Sweetly