×

Recensie

Roots

15 september 2012

Positie 9 Jaarlijst 2012

Calexico

Algiers

Geschreven door:

Uitgebracht door: City Slang

Algiers Calexico Roots 4.5 Calexico – Algiers Written in Music https://writteninmusic.com

De uit Tucson, Arizona, afkomstige band rond zanger/gitarist Joey Burns en drummer John Convertino heeft met haar 7e album een opmerkelijke prestatie neergezet. Calexico wijkt niet af van de muzikale koers van de vorige albums waarvan ik The Black Light (1998) tot nu toe de beste vind met de vorige Carried to Dust (2008) op een goede tweede plaats. Maar eigenlijk overtreffen Burns en Convertino zichzelf met dit in de wijk Algiers, New Orleans opgenomen album.

Dat begint al met de openingstrack Epic, met die aanstekelijke gitaarriff van Burns en dan komt de romantiek om de hoek kijken. Burns, Convertino en producer Craig Schumacher kijken nu niet uit over de woestijn maar over de Golf van Mexico, staren naar Havana en Vera Cruz in de verte. In Splitter duikt hun muzikale Tucson-basis op in een song die een in ruige pop doordrenkte countryfeel heeft. In Sinner In The Sea bespeelt Paul Niehaus de pedal steel; het wordt broeierig als Burns zingt: ‘There’s a piano playing on the ocean floor between Havana and New Orleans’ en ‘there’s a sunken bridge between you and me’.

Deze song weerspiegelt Burns verlangen zijn westcoast roots te koppelen aan de ervaring die hij en Convertino hadden toen ze met Amparo Sanchez (Amparanoia) opnamen in de Egrem studio in Havana. Zelf denk ik bij het beluisteren van deze song steeds terug aan de momenten dat ik in zo’n oude Amerikaan over Cuba reed. Zo’n beeld dat zich als een film in je hoofd afspeelt. Dat roept de muziek van Calexico sowieso op. Dat geldt ook voor de relaxede countrypopsong Fortune Teller maar nog meer voor Para dat het album bijna niet gehaald had maar uiteindelijk wel een van de mooiste songs van het album is geworden. Het slepende ritme, de prachtige gitaar, de filmische Paris-Texas sfeer van de desert (Paris-Texas is een film van Wim Wenders). Hier weerklinken de van Calexico zo bekende trompetten (Jacob Valenzuela, Martin Wenk).

De titeltrack is de enige instrumental, de soundtrack voor een rustige zomerse zondagmorgen als je wakker wordt in een Mexicaanse haciënda, filmmuziek zonder meer! In Maybe on Monday scherpt Burns zijn singer/songwriterkwaliteiten aan, het heeft een wat folky touch met een sterke tekst: ‘I watched as the world slipped away/carved into the bark a final love song.’ Puerto begint met een Cubaans getinte gitaar en clave en dan schuift de trompet in. De song lijkt een ode aan Santo Domingo; zoals in Sinner and the Sea de Malecon, Virgin el Cobre en de AfroCubaanse santeria-cult worden opgeroepen, halen Burns en Convertino hier Bachata Mama aan en de tijd van de Spaanse conquistadores die de Koning van de Azteken Montezuma gevangen nemen, een tijd die ‘ verbonden is met alles wat er in onze geschiedenis plaatsvindt’ zegt Burns. Calexico’s muziek van de weemoed wordt hier gekenmerkt door een sterke spanningsopbouw.

Hierna is het even relaxen in het weinig opvallende Better and Better tot het door Jacob Valenzuela geschreven No Te Vayas je weer meeneemt naar het huidige Mexico; hier werkt Calexico samen met gitarist Jairo Zavala van de band Depedro. Valenzuela’s trompet klinkt zo prachtig en wijds en roept de ijle luchtspiegelingen van de woestijn op. Hush is een rustieke love song; wetende dat Burns en Convertino gezinnen hebben, is het ook een soort family song, zo’n zin als ‘growing up and over the gates to where our children play’ zegt genoeg. De slottrack, het door Convertino geschreven The Vanishing Mind is een wondermooie afsluiter van een album dat door all-time producer Craig Schumacher van een mooie bijna akoestische sound werd voorzien!



  1. Epic
  2. Splitter
  3. Sinner In The Sea
  4. Fortune Teller
  5. Para
  6. Algiers
  7. Maybe On Monday
  8. Puerto
  9. Better And Better
  10. No Te Vayas
  11. Hush
  12. The Vanishing Mind