Bassist Caleb Nichols staat aan de basis van de folky indierock schreeuwers van Port O’Brien, het verfijnde Release the Sunbird jaren tachtig geluid, het weidse emo rockende Grand Lake en beleefde een kleine doorbraak met het ook hier positief opgepakte Tinderstick achtige Soft People. “I Love The Beatles”. Deze uitdrukking is bij Caleb Nichols heel ver doorgevoerd, en vertoont zelfs licht homo-erotische trekjes. De Californische singer-songwriter fantaseert er schaamteloos op los en probeert die onuitputbare perfectie naar zijn eigen Ramon album te hertalen. De naam Ramon staat voor wijsheid en beschermer, en is hier de hoofdpersoon in het fictieve liefdesverhaal van Ramon en Jerome Custard. De schoonheid van een intieme mannenrelatie.

Ik sprak er vorig jaar nog uitgebreid met Kloot Per W over. Begin je een band, luister dan naar The Beatles. Ze zijn de heilige graal. Volgens zijn visie is alles tot The Beatles te herleiden. Die maken nooit vergelijkbare stukken, blijven vernieuwen en de tracks hebben al bijna zestig jaar lang een hoog herkenbaar meezinggehalte en eeuwigheidswaarde. Als afgestuurd muziekdocent zijnde geeft Caleb Nichols zijn leerlingen hetzelfde advies mee. Listen to the Beatles is de basis van elke muzikale reis, een beter startpunt kan Caleb Nichols ons niet toewensen. Listen to the Beatles met de herkenbare houthakkerskoortjes, stuwend eigenzinnig, en dus al jaren eerder door The Beatles gedaan.

Uiteraard is de albumtitel tevens een verwijzing naar de Paul McCartney track Ram On, en met wat inlevingsvermogen staan de getekende hoesfiguren voor een zoenende Ringo Star en John Lennon. “All You Need Is Love, Love Is All You Need”. Met een klein beetje puzzelwerk kom je erachter dat Ramon al in 2015 is uitgebracht, maar dan onder de Double Mantasy titel, te herleiden tot de laatste officiële John Lennon Double Fantasy release. Het verdere uitpluizen van The Beatles connecties laat ik aan fanatieke fanboys over, mijn aandeel zit hem in het verder uitschetsen van Ramon. Deze plaat vertoont tevens veel vergelijkingen met de harmonieuze Finn broers samenzang op de Crowded House albums en het jaren tachtig werk van XTC. Klein gehouden uitgewerkte kop en staart popsongs, met die geniale drang tot volmaaktheid.

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we in de Dogs Days van 2022, de temperatuur stijgt tot ruim boven de 35 graden, om moedeloos van te worden. Door de veelzijdigheid van Caleb Nichols is dit bijna een Midnight Oil getinte protestsong. De aarde is een oververhitte planeet, niet alleen milieutechnisch, maar tevens op het sociale vlak. De tijdsdruk door het witte overhaaste Run Rabbit Run Alice In Wonderland konijntje vastgelegd, de song sjokt er in vertraagde schildpaddendraf achteraan. De bluesy gitaarrock van Mustard’s Blues richt zich (on)bewust op onderschatte mannenkwaaltjes. Met het snor dragen leggen ze in movember de aandacht op de gezondheid van de man, het vroegtijdig ontdekken van prostaatkanker en het steeds positiever gedragen initiatief tot fondsenwerving.

Ramon, de zachte naïeve dromerige romanticus, over de oren verliefd op de avontuurlijk ingestelde Jerome Custard, een stoere geharde kapitein. Net als John Lennon en Paul McCartney yin en yang tegenpolen. Verkennend uitdagend in een onmogelijke meester en dienaar romance. Het heimelijke verlangende Ramon personage schept de basis, waarna de nog in een ontkenningsfase verkerende Jerome bij het stevig rockende She’s the Beard inhaakt. Romeo en Julia, maar dan net wat anders. Nou ja, eigenlijk dus niet anders, dezelfde dramatiek, intriges, maar hier met een minder bloederige afloop en vooruit uitgaande van een seksuele man-man liefdesverhouding.

Verknipte Bon Iver elektronica brengen het verder prima From a Hole in the Road aan het wankelen. Spookachtig, afgeraffeld en vooral heel erg vreemd. De missie om een hedendaagse rockopera te maken is niet helemaal geslaagd. Ramon is een leuke popopera popplaat, met hier en daar wat verbluffende psychedelische elementen zoals die onverwachte gitaar rockende tempoversnelling bij Jerome. Door de duidelijke verhaallijnen krijgt Caleb Nichols het voor elkaar om de indruk te wekken dat er twee koers bepalende kapiteins op het schip zijn, in deze opzet is hij treffend geslaagd.