De nieuwe lichting folk artiesten laat steeds meer die verstillende basis achter zich om de verbreding op te zoeken. Het gewenningsproces waarbij de nadruk op elektronica en stekelige ritmes gelegd wordt is ondertussen alweer zo sterk ingeburgerd, dat ook die voedingsbodem volledig uitgeput raakt. Toch lukt het uit Piedmont afkomstige duo Byenow om de meest pure vorm van folk centraal te stellen, en er genoeg avontuurlijke wendingen aan te geven.

Het roept herinneringen op die nog het dichtste in de buurt komen van indrukwekkende singer-songwriters die jaren eerder al hun melancholische zielenpijn deelden. Deze beeldende dromerigheid geeft het een open landschappelijk muzikale karakter. Er wordt treffend gebruik gemaakt van de hedendaagse genre ontwikkelingen door de vrijgekomen ruimte met tapes en in tempo wisselend slagwerk te vullen. Door de onverwachte kale wendingen roept het een lo-fi thuisstudio gevoel op, iets wat Manuel Volpe en Simone Pozzi treffend overbrengen. De schoonheid van het lied staat hierbij centraal, minimaal door akoestische gitaar, drukkende drums, en hier en daar wat hulp van producer Manuel Volpe ondersteunt, een multi instrumentist die Andrea Pisano inschakelt om het elektronische klankenbord te bespelen.

Wat lukt de Italianen al direct goed om met de eerste tonen van Window zoveel indruk te maken. Juist die verstilde basis breiden ze heerlijk met knetterende kampvuur akkoorden en een licht dreigende roffelbedje van Nicholas Remondino uit, die je met de breed uitweidende zangpartijen van Andrea Dellapiana laat meevoeren. Ze verrassen met Stay Away waarbij de funkende bas van Manuel Volpe een stuwende dubsound creëert die zorgeloos bij de droge drum en gelikte samenzang aansluit. Ondanks het soulvolle Float begin is daar ook de slapping funk in de zwaardere stadszang hoorbaar die het van de onbezorgde zachtheid overneemt. Die schoonheid ontwikkelt zich in het breekbare herhalende pianoriedeltje Crackling Leaves tot een kindvriendelijk slaapliedje.

Het eerste hoogtepunt vormt het adembenemende akoestische voortruisende Deny The Sun. Het is zelfs zo indrukwekkend dat Andrea Dellapiana hiermee de geest van de te vroeg overleden Jason Molina oproept. Het bezit dezelfde spirit en unieke zeggenschap. Het is de kunst om die schreeuwerige uithalen met de bijna geruisloze twijfel af te wisselen. Vanuit de toegankelijke poppy Rooted pannenpercussie wordt er naar het experimentele Playground toegewerkt. Tapes en mysterieuze loops voegen er een onheilspellende psychedelische spanningsboog aan toe, waarbij de kracht in de voordracht van de vocalist nog meer tot zijn recht komt.

Vanuit dat grondbeginsel bouwen ze het prachtige I Don’t Miss You At All tot het ultieme hoogtepunt van de plaat op. De slepende eerste klanken staan synoniem voor een sterk gevoel van eenzaamheid en verdriet, waarna de elektronica er als een ophitsende wervelwind doorheen waait. Maar het blijft de smekende Andrea Dellapiana die je afdwingt om in zijn neergaande gemoedstoestand mee te gaan, waarbij zijn stem passend in de schaduw verdwijnt.

Na het inleidende korte EYEsUN is het The Omnivore’s Dilemma welke voor de laatste keer overtuigt. Een stevigere dreampop rocker met marcherende drums en een treurende trombone die als orkestleider het gezelschap naar het einde toe paradeert. Byenow boeit elke seconde, en doet voor geen moment aan het suffige geitenwollen hipster imago van de hedendaagse folk denken. Een regelrechte aanrader!