Dat gitariste- en songwriter Alicia Bognanno na haar stage bij cultproducer Steve Albini zelf rauwe, naar 90’s rock klinkende platen ging schrijven en produceren verbaasde niemand. Zo gezegd zo gedaan en Losing was vooral een album geworden voor fans van dik aangezette gitaarrock met een vleugje noise uit die tijd. Denk hierbij aan The  Breeders of Hole voor het referentiepunt. Niet wereldschokkend, maar ook zeker niets mis mee. Voor de liefhebbers glijdt het erin als…..nou ja, dingen die er zo doorgaans in glijden: een biertje, pudding, boerenkool, soep? Zeg het maar!

Never change a winning team, zou je dan denken. Maar precies dat doet Bognanno nou juist wel op SUGAREGG, door zelf de productiestoel te verlaten en het stokje over te geven aan vooral John Congleton (St. Vincent, Sleater-Kinney, Lana Del Rey) en een klein beetje Graham Walsh (Metz). Opener Add It On knalt erin met pisnijdige vocalen van Bognanno, maar behalve stevig doorpompende drums lijken al de instrumenten om haar heen maar wat aan te modderen: één schelle brei van geschreeuw en lawaai zonder impact.

Daarna horen we in Every Tradition en vooral Where to Start met die heerlijke baspartij een veel genuanceerder geluid. Betrekkelijk nette en gepolijste tracks met voorspelbare hard-zacht dynamiek. We hebben het al zo vaak eerder gehoord, maar de rust in de coupletten en de half ingehouden schreeuw in de refreinen klinkt gewoon lekker. Juist op dat soort voorspelbare liedjes klinkt het album op zijn best, als er lucht zit tussen de noten. Ruimte voor een lekker speelse bas, pompende drums en diversiteit in catchy gitaarpartijen en zang.

Helaas wordt die muur van ongestructureerd lawaai nog vaker opgetrokken en ze slagen er maar niet in om dat fijn te laten klinken. Zoals ook op Not Ashamed, naast Add It On waarschijnlijk het ruigste nummer van het album. Weer klinkt het dun, schel en blijft de impact uit. Misschien moet Alicia Bognanno maar weer zelf in die producers-stoel plaatsnemen. Nu klinkt SUGAREGG op de mid-tempo tracks net iets te gepolijst en op de rauwere momenten dun, schel en stuurloos. Dat kan beter, ja toch?