Songs van de Noorse (electro) jazzpianist Bugge Wesseltoft is een zeer ingetogen album met 9 door Wesseltoft op geheel eigen wijze geïnterpreteerde standards uit het American Songbook. Op één piano gespeeld, laverend tussen een klassieke en een jazzbenadering, Wesseltoft trekt de standards geheel naar zich toe.

Hij heeft geput uit een lange periode van de jaren dertig tot de jaren zeventig van de vorige eeuw, van het lucide Darn That Dream (Van Heusen) tot het vrolijke licht swingende Chicken Feathers van Steve Kuhn, pianist in John Coltrane’s eerste band. Van de laatste herformuleert Wesseltoft het meesterwerk Giant Steps; hij transformeert de song naar ingetogenheid, contemplatie, meditatieve sereniteit, zoals met alle nummers op dit album dat de luisteraar tot een geduldig en aandachtig luisteren dwingt; luisteren naar de stiltes tussen de noten, naar het desolate stilleven en de hoorbare aanslagen op de toetsen in Like Someone In Love (Van Heusden/Burke), een vleugje herkenning in Henry Mancini’s Moon River, het klaaglijke impressionisme in J.J Johnson’s Lament, het rijke arrangement in het ooit door Billie Holiday, Frank Sinatra en Louis Armstrong’s gezongen We’ll be together again. In My Foolish Heart van Ned Washington en Victor Young is het alsof je het landschap van zuid Noorwegen in wordt gezogen. Je kijkt vanuit een houten Noors huis naar buiten met een gevoel van subtiele melancholie en dan hoor je deze muziek en voor je het beseft is My Foolish Heart overgegaan in How High The Moon, een jazzstandard uit de Broadway show Two For The Show. Het blijft genieten van de schoonheid van Wesseltoft’s interpretaties, van al die mooie muzikale stillevens!