Wat zou het toch heerlijk zijn als Buddy en Julie Miller vaker albums maakten, waarop beide namen samen prominent op de hoes staan. Want hoewel iedere liefhebber van rootsmuziek de twee inmiddels wel kent als duo, Written In Chalk is toch pas hun tweede officiële album samen. Het heeft nota bene acht jaar moeten duren, voor Buddy het weer eens doet met zijn vrouw. Maar oef, wat is dat wachten beloond!

Begonnen als bassist in bluegrass bandjes op school koos instrumentalist Buddy Miller uiteindelijk toch voor de gitaar. Na in meerdere bandjes te hebben gespeeld (met onder meer singer-songwriter Shawn Colvin) verhuisde hij in 1993 naar Nashville om als sessiemuzikant aan de slag te gaan. Pas in 1995, op 43 jarige leeftijd, durfde hij het aan om zijn eerste soloalbum uit te brengen. Zes jaar later kwam het album Buddy & Julie Miller uit.

Dat we lang hebben moeten wachten op de tweede collaboratie met zijn vrouw valt wel te begrijpen, Buddy Miller heeft het eigenlijk altijd wel wat te doen: niet alleen met muzikale en productionele bijdrages voor muzikanten als Steve Earle, Lee Ann Womack, The Dixie Chicks en Hank Williams III, maar ook met touren. Zo was hij in 2004 ‘on the road’ met Emmylou Harris, Patty Griffin, Gillian Welch en David Rawlings die als The Sweet Harmony Traveling Revue de concertzalen in met name het zuiden van de VS platspeelden. En dan was er natuurlijk nog die uiterst succesvolle Raising Sand-tour met Led Zeppelin frontman Robert Plant en Alison Krauss. Op dat album zelf speelde Miller niet mee, maar producer T Bone Burnett wist hem wel te strikken voor een belangrijke muzikale bijdrage op het podium in 2008.

2009 begon ook al bijzonder: in maart van dat jaar nog overviel een hartaanval Buddy Miller. En hij overviel daarmee natuurlijk menig muziekliefhebber, want niet alleen zou dit gevolgen kunnen hebben voor zijn solocarrière, op dat moment was hij ook met Emmylou Harris, Patty Griffin en Shawn Colvin op tournee (die de leuke naam ‘Three Girls and Their Buddy’ kreeg). Gelukkig heeft de drievoudige bypassoperatie die Buddy een dag later onderging ervoor gezorgd dat we toch weer eens mogen horen van Buddy en Julie op de manier die we van de vorige keer nog kennen: met een waanzinnig album.

Een blik aan topmuzikanten is ervoor opengetrokken. En dat hoor je. Het album opent enorm sterk, met Ellis County, een echte rootstrack over de plek waar Julie Miller is opgegroeid. Buddy zingt ‘Take me back’ en ja, dat doet de viool van Larry Campbell (Bob Dylan, Levon Helm) dan ook met verve.

In het samen geschreven Gasoline And Matches laten de twee duidelijk horen hoe goed ze samen passen. Het nummer had door Miller’s gitaarklank zo op Raising Sand gepast. Dat geldt trouwens ook voor What You Gonna Do Leroy, maar dat komt dan ook omdat we Robert Plant horen zingen. In 2008 kreeg Miller uit handen van Plant en Krauss een onderscheiding van de Americana Music Association als “AMA Instrumentalist Of The Year”. Tijdens die gelegenheid speelde Plant het nummer ook en kennelijk is dat Miller zo goed was bevallen, dat het nummer nu op deze cd vereeuwigd mocht worden. Overigens is het opgenomen in de kleedkamer tussen soundcheck en diner door!

In Don’t Say Goodbye laat Julie horen hoeveel ze nog altijd denkt aan haar broer Jeff die door bliksem om het leven is gekomen. Het nummer wordt extra mooi door de tweede stem van zangeres Patty Griffin die meer bijdrages levert op het album. Een prachtige, gedragen ballade over herinneringen, een thema op deze cd.

Memphis Jane laat naast de typische samenzang ook horen hoezeer Buddy Miller de volledige controle heeft over zijn gitaar. Als een derde stem zingt die door het voortdenderende nummer.

Het album kenmerkt zich door een prachtige samenzang, niet alleen van Buddy en Julie, maar ook van de combinaties met de gastmuzikanten. Laatste naam wat dat betreft is te horen op sluitstuk The Selfishness In Man, niemand minder dan Emmylou Harris.

Nostalgie is een woord waarmee het album te beschrijven valt. Een ander woord, vreemd genoeg misschien, is pijn: die is namelijk zo goed hoorbaar in Julie’s stem. Al een aantal jaren lijdt ze aan fibromyalgia, een vorm van reuma die vooral gekenmerkt wordt door voortdurende pijn zonder aantoonbare oorzaken. Bewijzen dat dat haar stem heeft gevormd heeft deze luisteraar niet, de gedachte dat dat wel zo is, maakt het haar zang allemaal maar mooier, intenser…

Het resultaat is een album dat in ongeveer 50 minuten een mengeling voorbij laat komen van country, blues en rock. En dat van hoge kwaliteit is. Niet alleen vanwege het vakmanschap van de Millers en andere muzikanten maar ook, misschien wel vooral vanwege de oprechtheid van de muziek. Wie het boekje helemaal leest, zal ontdekken dat de Millers nog altijd dol zijn op ‘de Heer’. Ach, elke atheïst of agnost zal dat een zorg zijn, zolang die heer er voor zorgt dat ze zulke heerlijke muziek blijven maken.