Radiomuziek? Hitmachine? Overgeproduceerde popmuziek?
Eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Bruno Mars heeft één belangrijk ding: Soul met een grote S. En dat is tegenwoordig een zeldzaam iets. Bij het beluisteren van zijn nieuwe album Unorthodox Jukebox schieten onmiddellijk twee namen te binnen. Michael Jackson en Prince. Waarom? Wellicht omdat Bruno’s stemgeluid dicht in de buurt komt van de jonge Michael en Prince omdat hij verschillende stijlen kan mixen en één sound kan behouden. Dit album geeft goed weer dat Mars een muziekliefhebber is. Hij weet het gevoel op te roepen van The Jackson 5, The Police en Bob Marley en deze als ode te laten klinken in plaats van een ripp off. Het digitale mixtijdperk is te horen, alles klopt en alles is perfect uitgedacht. Niets is aan het toeval overgelaten. Alles klinkt fijn aan de oren en het album luisteren komt eigenlijk altijd uit.

Als zoon van een percussionist en talentvolle zangeres is goed te horen dat muziek door zijn aderen stroomt. Wat zou er gebeuren als Bruno op een dag terugblikt op zijn leven en een ode brengt aan zijn familie die hij als 4-jarig jongetje observeerde toen deze Motown hits ten gehore bracht op Waikiki Beach? Picture that!